27. Louis, musimy pogadać

Wytrzeźwiałam i mogłam racjonalnie myśleć. Siedziałam obabulona kilkoma kocami i poduszkami. W mojej głowie z sekundy na sekundy pojawiały się myśli i teorie jak mogę zakończyć związek z Louisem. To zabawne, bo każdy pewnie obstawiał, że to on mnie zostawi. Role się odwróciły.

Tak jak wczoraj postanowiłam, że nie jem. Wymiotuje, ćwiczę. W ręce trzymałam żyletkę, obróciłam ją kila razy dokładnie się jej przyglądając. Tak dawno tego nie robiłam. Z moich oczu zaczęło wypływać coraz więcej łez, aż w końcu mój obraz zamazał się całkowicie. Podciągnęłam rękaw w górę i przyłożyłam ostrze do ręki. Wstrzymałam oddech i mocno naciskając, przejechałam, rozcinając skórę. Potem jeszcze raz i kolejny, tak długo aż czerwona maź pojawiła się wszędzie.

Jest 18. Za godzinę przyjedzie Louis i pójdziemy na głupi wyścig. Tam z nim zerwę. Nie chcę, by podczas jazdy coś mu się stało. Przejechałam żyletką jeszcze parę razy w innym miejscu, po czym poszłam do swojego pokoju, podeszłam do szafy i skrzyżowałam nogi. Nie mam w co się ubrać, wszystko wygląda na mnie okropnie. Obróciłam się w stronę okna, by dowiedzieć się jaka jest pogoda. Było zimno, nawet bardzo. Zresztą to jest wyścig - mogę ubrać dresy i za dużą koszulkę. Czystą ręką wyciągnęłam rzeczy i delikatnie ułożyłam je na łóżku. Poszłam do łazienki i umyłam zakrwawioną dłoń, po czym odkaziłam ją i nałożyłam odpowiedni opatrunek. Rozcięta skóra tak mocno mnie piekła, że moje myśli cały czas krążyły wokół zadanego sobie bólu, zamiast wokół Louisa i naszego dzisiejszego zerwania. Leksi jest w ciąży. Nadal to do mnie nie dociera. Dlaczego ona?! Louis pieprzył się z tyloma kobietami. Każda z nich mogłabym przyjść, ale nie ona. No kurwa.

A co jeśli udaje? Przecież jest jeszcze tak opcja.  Jeśli chce mnie zniszczyć? Ale nawet gdyby ona nie była w tej ciąży to nic nie zmieni. Ja nigdy nie dam mu potomstwa, nigdy.

Starałam się być silna, ale było mi ciężko. Z każdą minutą coraz bardziej bałam się nadejścia Louisa. Gdy nastała ta chwila i usłyszałam pukanie do drzwi, zamarłam. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Moim oczom ukazał się Louis. Jak zwykle był idealnie ubrany, jego koszula podkreślała  mięśnie i odsłaniała tatuaże.

- Wyglądasz seksownie – zamruczał pochylając się, by dać mi całusa, ale ja odwróciłam głowę. On zdezorientowany przyłożył swoją dłoń do mojej twarzy i obrócił ją w swoją stronę. Bądź silna, twarda.

- Co jest? – zapytał, a ja otrzeźwiałam. Co ja robię? Jemu nic nie może się stać, nie może się wściec. Miałam z nim skończyć po wyścigu, dlatego wymusiłam uśmiech i rzuciłam się na jego szyję.

- Chciałam zobaczyć jak zareagujesz – oznajmiłam.

*

Nerwowo, przekładam nogę na nogę. Louis wyruszył, a ja jestem coraz bliżej od zranienia go.

Zimne powietrze uderza w moje policzki zostawiając je podrażnione. Moje serce trzepocze jak oszalałe, czuję w środku wewnętrzny niepokój. Przeprosiłam Candy i poszłam się przejść.

Szłam już wydeptaną ścieżką w zupełnie innym kierunku niż wszyscy zebrani ludzie. W myślach układałam sobie formułki jak powinna się potoczyć nasza rozmowa. Starałam się przewidzieć jego reakcję, ale problem tkwił w tym, że on był nie przewidywalny. Podniosłam głowę z ziemi i zobaczyłam drogę. Jak to możliwe, że zaszłam tak daleko? Odwróciłam się na pięcie i zawróciłam. W oddali zauważyłam jakieś dwie postacie, idące w moją stronę. Przestraszyłam się. Po doświadczeniach wiem, że nie jest to bezpieczne miejsce nawet, jeśli byłam dziewczyną Louisa.

W sumie to nawet nie wiem czy to nie byłaby jeszcze większa prowokacja, by mnie zgwałcić.

Zmieniam zdanie, zdecydowanie wolałabym, by było to jakiś gwałciciel niż Leksi i Harry.

Chciałam zawrócić, zboczyć z drogi, ale udowodniłabym wszystkim, że jestem tchórzem.

Tak wiec prosto, z arogancją podeszłam do nich. Gdy byliśmy na tyle blisko zatrzymałam się i zmierzyłam ich wzrokiem.

- Tak myślałam, że tu będziesz – odezwała się, a po moich plecach przeszły ciarki, spowodowane jej oschłością. – Mam nadzieję, że zrobisz tak jak się umawiałyśmy? – zapytała głosem przesyconym zwycięstwem.

Nie odpowiedziałam, spojrzałam na Harrego, który od początku mi się przyglądał.

- Odpowiedz suko! – wściekła się brunetka, jej ręce powędrowały na moją bluzkę, zaczęła mną potrząsać, a ja? Po prostu się poddałam. Byłam psychicznie i fizycznie wyczerpana. Gdyby nie Harry, który ją odciągnął leżałbym martwa lub wykrwawiona na śmierć.

- Dziękuję – powiedziałam, gdy brunet przekonał Leksi, by zostawiła nas samych. Czułam się przy nim bardzo niezręcznie. On zabił człowieka na moich oczach. Każdy mój ruch był piętnaście razy przemyślany, by go nie rozzłościć.

- Unikasz mnie – powiedział.

- Nie, skąd ten pomysł? – parsknął śmiechem, chyba moje kłamstwo nie wyszło.

- Nawet na mnie nie spojrzysz, boisz się mnie? – zapytał zmartwiony. Biłam się przez chwilę z myślami czy powinnam się przed nim otworzyć i zadecydowałam, że nie popełnię tego błędu.

- Przepraszam, muszę iść – sprawnie wyminęłam jego sylwetkę, w mojej głowie cały czas powtarzałam jego słowa „pośpiesz się do cholery”. Gdy byłam już jakieś parę metrów od Harrego, bynajmniej tak mi się zdawało, usłyszałam jego głos. Spojrzałam przez ramię, szedł za mną.

- Daj mi spokój, proszę – powiedziałam przestraszona. Naprawdę bałam się, że się na mnie rzuci i zabije jak tamtego człowieka.

- Boisz się mnie, nie chcę cię stracić. Słyszałem, że jesteś z Louisem. Chciałem tylko życzyć ci szczęścia i powiedzieć, że zawsze będę z tobą, pamiętaj – powiedział to strasznie niskim głosem jak na niego. Nie powiem, było ta bardzo pociągające. Na pewno, gdy nie zakochałabym się w Louisie, kto wie czy nie byłabym z Harrym. Skinęłam głową, że przyjęłam do wiadomości jego słowa i ruszyłam w stronę mety. Jak się później okazało przegapiłam przejazd przez finish, a Louis zdenerwowany moją nieobecnością zaczął mnie szukać. Zdezorientowana i zagubiona nie wiedziałam, gdzie mam iść czy go poszukać. Czekała nas poważna rozmowa. Bardzo poważna. Spojrzałam na nadgarstki, ponieważ przez przypadek dotknęłam pokaleczone miejsce.

W końcu w oddali zauważyłam sylwetkę Louisa. Jego wyraz twarzy był surowy. Coś czułam, że mi się dostanie. Wzięłam głęboki oddech, który wypełnił moje płuca i ruszyłam w jego kierunku. Serce z każdą sekundą coraz bardziej waliło jak oszalałe. Jakby chciało uciec…

- Gdzieś ty się kurwa podziała? – naskoczył na mnie. –Martwiłem się. Gdy dowiedziałem się, że gdzieś poszłaś to naprawdę się wystraszyłem – dopowiedział, gdy ja nie mając tyle odwagi w sobie spuściłam wzrok. Czułam się jakbym coś przeskrobała u ojca, którego nie miałam. Taka metafora.

A świadomość tego, że muszę zakończyć ten związek, nie pomagała mi. W mojej głowie zapanował totalny bałagan. Tysiące myśli przeszywało moją czaszkę na wylot.

- Louis, musimy pogadać – zaczęłam, a on machnął ręką na znak, że mam mówić dalej. Co ja mam powiedzieć? „Eee… Sorry Louis, twoja była jest w ciąży, to koniec”? Zaraz popełnię największy błąd w swoim życiu, ale on będzie szczęśliwy. Pamiętaj, nie urodzisz mu dziecka.

Jedynym rozwiązaniem było pokazanie mu świeżych cięć. Chwyciłam skrawek materiału i podciągnęłam go w górę. Jego oczy pociemniały, był wściekły, zły, zawiedziony.

- Proszę zaufaj mi i daj mi odejść, proszę – zaczęłam dość dziwnie ni z gruszki, ni z pietruszki, ale to zdanie było pierwszym, które przyszło mi na myśl. Widziałam jak jego oddech przyśpiesza, a pięść zaciska się. Miał zaszklone oczy.

- Zostawiasz mnie dla Harrego, zgadłem? Jak możesz. Chciałaś tylko seksu, pocieszenia kurwa! Byłem twoją zabawką – wybuchł. Wiem, że to nie był najlepszy moment, ale ja musiałam go jeszcze bardziej zranić pomimo tego, że  informacje, które podał były fałszywe.

- Zraniłam cię tak samo jak ty mnie. Przypomnę ci ,że to miało miejsce więcej razy. To był mój plan zemsty. Żegnaj, Lou – powiedziałam to ostatnie zdanie troszkę ciszej, ponieważ nie chciało ono w ogóle przejść mi przez gardło. Tak bardzo go kocham, a zraniłam go. Kurwa ja zawsze wszystko spierdolę albo raczej zanim go poznałam spierdoliłam, bo byłam gruba i wpadłam w to gówno.

*

 Cała rozbita, zmieszana wróciłam do domu. Otępiała od nadmiaru alkoholu, który wypiłam po drodze weszłam na górę do swojego pokoju i całym ciężarem przygniotłam łóżko. Po mojej twarzy leciały łzy. Tak strasznie bolało mnie wszystko. Każda część ciała. Czułam się jakbym spadła z dziesiątego piętra. Nie wiem, która jest godzina. Nie obchodzi mnie to. Nicki już śpi. Może to i lepiej? Nie będę musiała się tłumaczyć, dlaczego przyszłam pijana i totalnie rozdarta.

Moje powieki, za sprawą płynącego alkoholu w żyłach, robiły się coraz cięższe, aż w końcu zamknęły się, a ja zasnęłam.

Louis *

Stałem tam jeszcze przez chwilę, analizując dokładnie to co się stało. Dopiero, gdy podeszła do mnie Leksi zrozumiałem, że Aria mnie zostawiła.

- Louis musimy pogadać – zaczęła brunetka. Po jej minie można było zauważyć, że to poważna sprawa. Zgodziłem się pomimo tego, jak bardzo nie chciałem. Nadal w mojej głowie pojawiały się pytania, dlaczego Aria mnie zostawiła. Nie wierzę, by zemsta była powodem. Tu musiało stać się coś większego, gorszego.

- No mów- odparłem obojętnie, a na moje słowa jej ciało spięło się. Poprawiła jedną dłonią swoją fryzurę, a drugą chwyciła się za brzuch.

- Będziemy mieć dziecko – bum. Jej słowa kompletnie mnie zniszczyły. Nie za bardzo zdawałem sobie sprawę z tego, co powiedziała. Będę ojcem. Chciałem tego, ale z Arią. Cholera! Przecież Aria nie będzie mieć dzieci. Dopiero teraz dotarło do mnie to, dlaczego Aria ode mnie odeszła. Poczułem narastającą złość.

- Powiedz mi jedno, mówiłaś o tym Arii? – zapytałem surowo, a ona jak gdyby nigdy nic uśmiechnęła się i powiedziała :

- Musiałam. Może w końcu zrozumie, że ona nigdy nie stworzy rodziny, bo nie ma okresu.

Jej słowa odbiły się echem w mojej mózgownicy. Co z tego, że miała rację. Zerwałem się z miejsca i zacząłem biec. Muszę pogadać z Arią. Wiem, że rano zachowałem się okropnie, ale zapomniałem o jej chorobie i z czym ona się wiążę. Przecież możemy zaadoptować dzieci. Ja pierdole. Spierdoliłem sprawę.

Usłyszałem za sobą głos brunetki, która zaczęła mnie gonić. Nagle upadła. Owszem jestem człowiekiem bez serca, ale bez przesady. Zawróciłem z powrotem do niej i pomogłem jej wstać. Chwiała się, dlatego uniosłem ją na ręce i podszedłem do mojego auta. Oczywiście Leski co jakiś czas skarżyła się na ból w klatce piersiowej i krzyczała mi do ucha, więc przyśpieszyłem. Usadziłem ją wygodnie na fotelu i usiadłem za kierownicą. Jechałem szybciej niż zwykle, gdyż Leksi coraz bardziej skarżyła się na ból.

Gdy znaleźliśmy się w szpitalu pobiegłem po ratowników, którzy na noszach zabrali brunetkę. Bałem się no, bo miała w sobie moje dziecko, ale może to i dobrze, że Aria mnie zostawiła.

Nie wiem czy byłaby na tyle silna, by wygrać z chorobą, a po dzisiejszych cięciach szczerze w to zwątpiłem. Z Leksi mogłem stworzyć rodzinę. Chociaż nie ukrywam, nie do końca jestem przekonany do ciąży brunetki. Kto wie jakie kobiety mają pomysły i co siedzi w ich głowach.

Gdy w końcu lekarz dyżurujący zabrał Leksi na oddział, ja usiadłem na jednym z krzeseł i schowałem twarz w dłonie. Nadmiar myśli przeszywał moją głowę na wylot. Nie miałem pojęcia na czym się skupić. W mojej głowie panował totalny chaos, a zarazem pustka. Czułem ją w sobie, bo nie było przy mnie Arii. Dopiero ją odzyskałem i już straciłem.

Po kliku minutach bicia się z własnymi myślami, z sali wyszedł doktor. Spojrzał na mnie smutnym wzrokiem i powiedział:

- Przykro mi, ale pańska dziewczyna potrzebuje przeszczepu serca.

Dobrze, że siedziałem, bo czułem jak tracę równowagę. Naprawdę nienawidzę ludzi, ale żadne z nich nie zasłużyło sobie na taką krzywdę.

Alfjaljfaljf ten gif Louisa jest zbyt seksowny !

Nie będę kłamać rozdział jest najgorszy ze wszystkich dlatego iż miałam ciężkie dni/załamania.

Nie mam pojęcia kiedy będzie następny gdyż wzięłam się za siebie J

Moi kochani to już przed ostatni !

Aw, tak długo z wami, dziękuję za wszystko.

Założyłam sobie snapchata więc jeśli ktoś chce zobaczyć jak wyglądam itp.  to macie freed_om

60-next

Pytania ->>>>>>>>>> KLIK

Pytajcie o co chcecie, odpowiadam na wszystkie szczerze J

Miłego dnia, kruszynki