17. Jedno z rozbitych szkieł

Podniosłam się z wycieraczki i usiadłam na fotel. Miałam  przechlapane. Podniosłam swój wzrok  w stronę lusterka i natknęłam się na niebieskie oczami Louisa.

 - Zabiję cię - warknął wściekły, mocniej ściskając kierownicę. Nie miałam bladego pojęcia co odpowiedzieć, chyba za bardzo skupiłam się na tym, by wygrać z Harrym. - Co ty sobie kurwa myślisz, suko – powiedział surowo, głęboko wdychając powietrze. Odgarnęłam ręką spadające na twarz włosy i zagryzłam wargę. Jego słowa dotknęły mnie. Miałam nadzieję, że między nami będzie już dobrze, jednak się pomyliłam.

Wzdrygnęłam się, gdy uchylił okno i powiedział coś do czarnowłosej, długonogiej brunetki, która wcale nie była taka ładna. Czułam się zazdrosna, gdy ona  się pochyliła ukazując tym samym swój jędrny biust. Nie raz Louis dał mi do zrozumienia, że lubi mieć za co złapać, ale nie zwracałam na to uwagi. Jeżeli wydaje mu się, że dla niego nabiorę tłuszczu, grubo się myli.

- Policzymy się później, a teraz zapnij pas – odparł obojętnie,  wzdrygając ramionami. Zirytowało mnie jego zachowanie! Wiem, że nie jestem idealna, ale dążę do tego. Nie musi wypominać mi tego na każdym moim potknięciu.

Opadłam delikatnie na skórę fotela i zapięłam pas. Ułożyłam łokieć na drzwiach auta i oparłam na nich głowę. Przymknęłam oczy powstrzymując tym samym łzy. Dlaczego on tak mnie traktuje? Chciałam dać mu szansę, ale po dzisiejszych wydarzeniach zmieniłam zdanie. Właśnie teraz dotarło do mnie to, że taka osoba jak on, nigdy się nie zmieni. Zmienia dziewczyny jak samochody i traktuje je jak szmaty – ale ja nie mam zamiaru tego znosić. Takich ludzi trzeba tępić.

Moje serce zamarło, a krew przestała płynąć w żyłach na słowa „Are you ready?”.

- Masz, załóż to – podał mi biało - czerwony  kask z żółtą linią na środku. Cóż za bezpieczeństwo, to takie profesjonalne. Nie miałam siły na nową kłótnie, więc dla swojego dobra założyłam ten kask.

Byłam tak zestresowana, że dopiero gdy ruszyliśmy, zobaczyłam pełne wyposażenie auta. Szczerze? Podziwiam Tomlinsona, że umie się tym posługiwać, ale gdy przypominam sobie jakim jest dupkiem, dobre myśli odchodzą.

Mój wzrok z wariujących strzałek na liczniku, przeszedł na kierownice Tomlinsona. Jego ruchy były takie lekkie. Widać, że to jego pasja. Oddał się jej całkowicie, co perfekcyjnie mu wyszło.

Gdy gwałtownie skręciliśmy, moja głowa miała bliskie spotkanie z szybą – dobrze, że miałam kask i  nie wykłócałam się o jego założenie. Można było wyczuć to, że Louis robi te zakręty, by dać mi nauczkę albo mnie przestraszyć. Pomimo tego, że nie lubiłam szybkiej jazdy dziś się do niej przekonałam. To naprawdę świetna sprawa i  niesamowicie zacięta rywalizacja.

- Mam nadzieję, że jeszcze tam żyjesz. Nie chce mieć trupa w aucie – powiedział surowo nie odrywając wzroku z szyby. Przewróciłam oczami i założyłam nogę na nogę.

Czy dziwne jest to, że się nie boję i nie interesuje mnie to kto wygra? Tak, zdecydowanie tak.

Nie, dobra, stop, skupię się. Przesunęłam się bardziej na środek siedzenia tak, aby mieć lepszy widok na drogę. W mojej głowie pojawiła się obawa, że usłyszę głupi komentarz ze strony  bruneta,  ale na szczęście nic takiego się nie stało. Jechaliśmy naprawdę szybko, zastanawia mnie to, jak Louis widzi drogę. Wyścigi z perspektywy widza wydają się naprawdę proste, ale w rzeczywistości są paskudne. Trzeba się na tym znać, by w nich startować i odnosić takie sukcesy jak Louis, który w tej branży jest kilkanaście lat. Ciekawie dlaczego policja nie może go znaleźć? Ciężko mi w to uwierzyć, ale rzeczywistość jest inna, niż mi się wydaje. Pewnie oni siedzą teraz z dupą przed biurkiem i pochłaniają niezdrowe jedzenie. Smutne.

- Aria, wiesz, że bardzo mnie zdenerwowałaś – warknął, przyśpieszając. Czy w czasie wyścigu nie powinno się milczeć? To nie rozprasza? Oh, muszę się jeszcze wiele nauczyć.

- Czym? Tym, że z tobą jadę? – zadrwiłam. Czego on się tak bał, czego ja się bałam? To normalna jazda, tylko z większą prędkością.

- Lizałaś się z Harrym – powiedział to tak pewnie, że przez chwile myślałam, że mówi poważnie, ale gdy zapadła miedzy nami cisza, parsknęłam śmiechem. Postanowiłam się z nim troszkę podroczyć.

- Uczę się od najlepszych – odparłam to tak pewnie, że aż się zdziwiłam. Strasznie się mieniłam.

Moje słowa bardzo go zdenerwowały, bo z całej siły walnął w kierownice, a ona wydała z siebie charakterystyczny dźwięk. Nie zareagowałam na jego reakcję, po prostu tępo wpatrywałam się w drogę przede mną i czekałam aż ujrzę metę. Gdy ta chwila nadeszła adrenalina w moich żyłach podniosła się. Louis cały czas gadał do mikrofonu zamontowanego w jego kasku, a ja zaciskałam pięści. Spojrzałam przez ramię, Gibbi? Tak, chyba Gibbi jechał tuż za nami. Brunet za wszelką cenę nie chciał go przepuścić, robiąc szlaczek  na drodze. Serce waliło mi jak oszalałe, pomimo tego, że pokłóciłam się z Louisem, chciałam, by wygrał. On jakoś się tym nie przejmował, tylko z olimpijskim spokojem przemierzał krótką odległość do mety. Skąd u niego nagle wzięło się tyle opanowania?

Szkoda, że gdy tylko ja urażę jego ego, nie może zachować się tak samo jak w tym momencie, tylko wyładowuje na mnie emocje.

Moje oczy automatycznie zamknęły się na pięć metrów przed końcem. Wygraliśmy, wygraliśmy, znaczy Louis wygrał. Jestem mega dumna, że żyję!

Gdy samochód stanął ja jak poparzona, odpięłam pas, zdjęłam kask i wybiegłam z auta prosto w ramienia Arona.

- Już dobrze, myszko – delikatnie gładził moje plecy, a ja jeszcze mocniej wtuliłam się w jego tors. Bałam się, że zaraz pojawi się tu Louis i zacznie robić mi wyrzuty, jakie  moje zachowanie było nieodpowiedzialne.

- Jestem pełen  podziwu, Lowe – usłyszałam zachrypnięty głos Harrego. Odwróciłam się przez ramię i zauważyłam jego sylwetką idącą w naszą stronę. Skąd on wie jakie mam nazwisko?

- Dziękuję, yyyy – zatrzymałam się, zdając sobie sprawę, że nie wiem jakie jest jego nazwisko.

- St… Styles – powiedział niepewnie tak, jakbym miała pobiegnąć na policję i go wydać. Odkleiłam się od Arona i podeszłam do loczka. Wygrałam. W mojej głowie pojawiła się satysfakcja.

- Bumm, wygrałam – zaczęłam się cieszyć jak mała dziewczynka. Tym całym zakładem było tylko uzyskanie satysfakcji, że dopiekłam Harremu.

- To prawda. Nie spodziewałem się tego po tobie, ale bardziej interesuje mnie jaka była mina Louisa, gdy cię tam zobaczył – parsknął śmiechem, podnosząc rękę do przybicia piątki. Poszłam w jego ślady i  za chwile nasze dłonie  dotknęły  się.

- Może sam go o to spytasz – usłyszałam chłodny głos Tomlinsona. Przełknęłam ślinę i jak najwolniej potrafiłam odwróciłam się w jego stronę. Chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam co. Głupia sytuacja.

- Jeżeli chodziło ci od początku o wkurwienie mnie, to  mogłaś równocześnie się z nim przespać – warknął Louis w moją stronę. Na jego słowa rozchyliłam wargi. Jak mógł to powiedzieć. Przecież jego zdanie jest kompletnie bez sensu.

- O co ci chodzi, stary? – Lokers podniósł ręce do góry w geście obrony. Co za wstyd.

- Ona jest zwykłą dziwką – wskazał na mnie palcem. – Nie twoja liga, stać cię na kogoś lepszego, a nie na taką łatwą sukę – mówił to z taką obojętnością, że aż się we mnie zagotowało. Przesadził na całej linii. Jak on mógł nazwać mnie łatwą? Przetarłam ręką oczy od napływających łez i pobiegłam przed siebie zderzając się z nim ramieniem. Głupi chuj!

Biegłam cały czas, przecierając mokre oczy, aby mój obraz stał się ostrzejszy. Jak ja mogłam poznać takiego dupka, co nie ma serca? Przystanęłam na chwilkę, gdy potknęłam się o własne nogi. Nie mając siły dalej już biec usiadłam na jednym z kamieni i zaczęłam łkać.

Słyszałam jak przechodnie  obgadywali moje zachowanie. Nie przejęłam się tym zbytnio, jedyne co chciałam teraz zrobić to kreski na moim nadgarstku. Podniosłam się na równe nogi i chwiejnym krokiem ruszyłam przed siebie. Nie było takiej osoby, która nie zmierzyłaby mnie wzrokiem i nie skomentowała mojego stanu. Zignorowałam to i szłam dalej plącząc się o własne  nogi. Moja głowa spuszczona była w dół powodując, że moją pulchną twarz zasłoniły dosyć gęste włosy. Nie widziałam mojej drogi, ale czy to ważne? Dopiero gdy ktoś stanął na mojej drodze, powodując, że mój nos natknął się na jego klatkę piersiową, zmuszona byłam przenieść wzrok z białych, brudnych już trampek na jego twarz.

- Harry? – ledwo co wydusiłam. On był ostatnią osobą, którą bym chciała teraz widzieć.

- Zwolnij, księżniczko – powiedział, gdy zaczęłam iść do przodu. Nie chcę, by patrzył jak płaczę, ale w moje głowie odbijają się echem słowa Louisa. Nie mogę sobie darować tego, że chciałam mu dać szansę.

- No nie rycz przez takiego kutasa – zażartował. Nigdy nie spodziewałabym się, że to od niego usłyszę, ale to się nie liczyło. Sam był takim chujem jak Louis, może gorszym. Chociaż może on umie zachować się w obecności dziewczyn.

- Zejdź mi z drogi – warknęłam ostro, krzyżujące ręce na piersi. Harry przytrzymał mnie za barki, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. To dało mi jeszcze większą siłę. Nabrałam powietrza, które wypełniło moje płuca i z całej siły odepchnęłam bruneta, po czym pobiegłam w drugą stronę.

Uciekając przed siebie potknęłam się o szklaną butelkę, która spowodowała, że upadłam.

Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Chwyciłam ją i z całej siły rzuciłam o ziemię, powodując tym samym, że roztrzaskała się na małe kawałeczki. Chwyciłam  jedno z rozbitych szkieł i przyłożyłam to do  ręki, ramienia, dłoni i zaczęłam robić głębokie kreski. Po mojej twarzy zaczęły spływać łzy, chciałam umrzeć.

Gdy krew wręcz zaczęła pryskać z naciętego miejsca, uświadomiłam sobie, że przecięłam tętnicę.

Nareszcie stanie się to, na co zasługuję – śmierć.

Po chwili poczułam jak upadam. To mój koniec, to właśnie tak kończy się moja historia. Zachwiałam się.

Upadłam.

Ciemność.

                                                                                  ~*~

Otworzyłam jedno oko, potem drugie i poraziło mnie jasne światło. Zamrugałam kilka razy, a gdy mój obraz stał się ostrzejszy, ujrzałam biało - zielone zabrudzone już ściany. Chciałam się podnieść, ale moja ręka podpięta była poprzez wenflon do kroplówki. Rozejrzałam się po pokoju i  na jednym z łóżek ujrzałam  dziewczynę – brunetkę, skuloną z podciągniętymi nogami pod podbródek. Była taka chuda.

Nie wiedziałam co mam zrobić, nie mogłam wstać. Zresztą co ja tu robię? Ostatnie co pamiętam to to, że uciekałam przed Harrym i pocięłam się szkłem od butelki. Odruchowo spojrzałam na nadgarstek, który był już owinięty bandażem. Co jest grane? Dlaczego do jasnej cholery jestem w szpitalu? Czy ambulans tak po prostu przyjechał w miejsce wyścigu?

- Przepraszam emm… Mogłabyś zawołać lekarza, pielęgniarkę? – zwróciłam się do siedzącej dziewczyny z nadzieją, że ona mi pomoże. Bałam się, że to kolejna zołza, która mnie zripostuje albo odmówi pomocy. Na całe szczęście moja panika okazała się bezsensowna, bo brunetka wstała z łóżka i wyszła z sali. W tym czasie, gdy jej nie było, podniosłam się wyżej unosząc oparcie łóżka za sprawą pilota.

- Obudziła się?

– Tak, kazała mi pana zawołać – usłyszałam rozmowę, jak mniemam lekarza z tą dziewczyną.

Moje domyślenia okazały się prawdziwe, bo za chwilę ujrzałam ich sylwetki zmierzające w moim kierunku.

- Pani Lowe? – zapytał spoglądając na tabliczkę przyczepioną to łóżka. Zagryzłam wargi i nieśmiało pokiwałam głową. Doktor był stary, miał gęsty, siwy zarost na brodzie, o dziwo jak na swój wiek był chudy i nie miał wystającego brzucha. Na nosie spoczywały okulary, a na sobie założony miał biały kitel z tabliczką ze wygrawerowanym swoim imieniem i nazwiskiem.

- Wie pani, dlaczego znajduje się pani na tym oddziale? – zapytał. No niby jak? Przecież nawet nie wiem, jak ten oddział się nazywa. Podniosłam zabandażowaną  rękę do góry, a on zaśmiał się gardłowo.

-To jedna z tych przyczyn. Gdy zostałaś przywieziona do szpitala, lekarz na dyżurce zaciekawił się  twoją masa ciała, która jest daleka od normy – powiedział, a mnie olśniło. Jestem na oddziale, gdzie leczy się zaburzenia odżywienia. Spuściłam wzrok na białą pierzynę, którą byłam przykryta. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Co za wstyd. Przecież ja jestem za gruba na anoreksję.

- Widzę, że domyśliłaś się o czym mówię. Za dziesięć minut zapraszam do zabiegowego. Tam pielęgniarki zmierzą cię, zważą i pobiorą krew na badania. Potem zaprowadzą cię do psychologa. Pamiętaj, stąd nie można uciec – odparł szorstko. To ma być lekarz? Na pewno sympatią to on nie grzeszy. Przewróciłam oczami i spojrzałam na brunetkę.

- Zgaduję, że zabrali mi telefon  i nie ma tu żadnego lustra – stwierdziłam, a ona spojrzała w moim stronę.

- Plus 14 posiłków dziennie, które mają ponad 1000 kalorii – dodała, a mnie wryło. - Jestem Nicki – pomachała mi ręką.

- Aria – odwzajemniłam jej gest.

- Długo tutaj jesteś? – zapytałam niepewnie.

- Około dwóch tygodni – odparła, a ja ze zdziwiona otworzyłam usta.

- Zabiłabym się – odarłam.

- Chciałam, ale kamerują nasz każdy ruch – zaczęłam rozglądać się po sali, faktycznie były kamery, takie malutkie w samym rogu. Westchnęłam głęboko.

– Ale one nas nie słyszą, no nie? – zapytałam z nadzieją.

- Nic mi o tym nie wiadomo – wzdrygnęła ramionami. Coś czuję, że fajna z niej dziewczyna. Poczułam niesamowitą ulgę na sercu, że mam już za sobą przedstawienie się. Jestem nieśmiała i nie za bardzo lubię zawierać nowe znajomości, tym bardziej z chudymi osobami, a ona teraz jest mega chuda, a co to było, gdy przyjechała do szpitala. Naszą którą rozmowę przerwał dźwięk budzika. Nie wiedziałam o co chodzi, dlaczego on dzwoni.

- Ten dzwonek oznajmia, że musisz iść na badania – uświadomiła mnie Nicki. Nabrałam powietrza i podniosłam się w łóżka. – Mam to odpiąć? – zapytałam, a ona pokiwała głową.

Idąc do zabiegowego rozglądałam się po różnych salach, pełno dziewczyn z takim problemem jak ja. Wszystkie były blade, a ich miny były puste. To miejsce jest patologiczne. Szurając nogami weszłam do gabinetu i oparłam się o futrynę drzwi.

- Aria? Zapytała jedna z pielęgniarek, a ja pokiwałam głową. Kto mnie tutaj przywiózł? Kto był tak nieodpowiedzialny? Jeżeli zostanę tu na dużej to zwariuję psychicznie. Rudowłosa kobieta machnęła ręką na znak, że mam do niej podejść.

- Ile ważysz, kochanie? - zapytała miło. Już ja znam te jej sympatie!

- Ponad pięćdziesiąt kilo – oznajmiłam, a po gabinecie rozniósł się jej śmiech.

- Zaraz zobaczymy, wskakuj – zdjęłam buty i niepewnie postawiłam stopę na czarnym podeście. Odwróciłam się do niej tyłem i wyprostowałam się.

- 165 cm i waga 43 kg – usłyszałam. Jak to 43 kg! Ostatnio się ważyłam i było 50. Schudłam, schudłam! O mój Boże! Jedyna dobra wiadomość.

- Co?! O mój Boże! – zeskoczyłam z wagi i zaczęłam cieszyć się jak głupia. Jakim prawem pojawiły się takie cyferki, jak jestem tłusta? 

      

Hello ,

Przepraszam was ,że tak późno , ale w tym tygodniu miałam sprawdzian z Krzyżaków , a z racji tego ,że nie przeczytałam siedziałam 6h nad streszczeniem .Nie mam pojęcia kiedy pojawi się nowy – znaczy ja już go prawie mam. Może uda mi się go dzisiaj skończyć i wyślę Patrycji jeszcze w weekend .

Rozdział nudny , mało się w nim dzieje .

Postanowiłam  dodać bohaterów  klik trochę szybciej . 
. Pytajcie śmiało , bo mi się nudzi haha .KLIK

Miłego Dnia ! xx        

38 komentarzy = next