13.Młoda Damo !

Nagle coś we mnie drgnęło. Przecież ludzie od tak się nie zmieniają, a zwłaszcza gangsterzy, przecież jemu tylko zależy na tym, by mnie zaliczyć. Zrzuciłam go z siebie i skulona usiadłam obok na fotelu. To co zrobiliśmy nie powinno było się nigdy wydarzyć! Zachowujemy się jak banda niewyżytych czternastolatków!

Spuściłam swój wzrok na dłonie i nerwowo zaczęłam się nimi bawić. Nie miałam odwagi na niego spojrzeć. Bałam się tego jak cholera.

- I co, będziesz teraz tak kurwa siedzieć 9 udawać, że nic się nie stało? – zadrwił Louis. - Jesteś popieprzonym dzieckiem – powiedział  wściekły  wychodząc z salonu. On się nigdy nie zmieni. Nie podoba mi się fakt, że miałaby się z nim przespać pijana! Jeszcze ten cholery zakład. Nie ma mowy. Nienawidzę swojego ciała! Ułożyłam się wygodnie na fotelu, okryłam się swoją bluzą i próbowałam zasnąć.

                                                                       ~*~

Otworzyłam niechętnie jedno oko, potem drugie i poraziły mnie jasne promienie słońca, które wkradły się do pokoju. Przeciągnęłam się zmęczona i wstałam z łóżka. Zaraz, zaraz przecież ja zasnęłam na fotelu. O, patrzcie, jednak ten chuj ma rozum. Podeszłam do drzwi i lekko je uchyliłam, gdy upewniłam się, że nikogo tam nie ma, wyszłam na korytarz. Próbowałam stawiać moje bose stopy jak najciszej potrafiłam, by nikogo nie obudzić. Schodząc po schodach, usłyszałam znajomy głos, który dochodził z kuchni. Czy ja mam tam tak po prostu wejść? Czy to nie będzie niezręczne albo niestosowne? Ale on ma moje rzeczy, bo co jest najśmieszniejsze obudziłam się w jego za dużym T-shirt’cie. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam dalej.

- Gdzie moje rzeczy? – zapytałam od razu, gdy zauważyłam  w kuchni  siedzącego na blacie Tomlinsona. On przyłożył  swój czerwony kubek z napisem Nesstle do warg i upił łyk zwilżając przy tym usta. Cholera, to było mega seksowne!

- Weź coś z mojej szafy – powiedział obojętnie. Sytuacja była napięta, żadne z nas nie wyciągnie pierwsze ręki, nikt nie urazi swojej dumy, chociaż ja nawet nie wiem, o co on się gniewa.

O to, że się nie przespaliśmy? Przecież on może pstryknąć jednym palcem i każda z nim pójdzie.

Bolałoby cię to – odezwał się ten uciążliwy głos. Skinęłam głową, odwróciłam się na pięcie i wyszłam z kuchni. Wbiegłam na górę  i stanęłam przed wielką szafą Louisa. Zaczęłam w niej grzebać. Czy ten człowiek nie ma nic innego, tylko same  bluzki z jakimiś napisani odkrywające jego umięśnione ramiona? Stanęłam na palcach, włożyłam rękę głębiej i na oślep zaczęłam macać tył półki, gdy poczułam jakiś miły materiał, chwyciłam go do ręki i zamknęłam szafę.

http://24.media.tumblr.com/tumblr_m9qhqm8kJ71rvj3imo1_500.jpg

Moja zdobyczą okazał się  być biały wełniany sweter. Na mojej twarzy malował się ogromny szok. Nie spodziewałabym się takiego czegoś w jego ciuchach. Podeszłam do komody, otworzyłam jedną szufladę  i walnęłam się z otwartej ręki w czoło. Przecież Candy ma pełno legginsów, na pewno się nie pogniewa, gdy coś pożyczę. Gdy znalazłam się w jej pokoju, wyciągnęłam z szafy spodnie i sprawnym  ruchem wślizgnęłam się do łazienki.

Rozebrałam z siebie wszystkie rzeczy tak, że zostałam w samej bieliźnie. Moje serce waliło jak oszalałe. Podniosłam swój wzrok w stronę lustra i spojrzałam w swoje odbicie. Przytyłam, ja przytyłam. Stałam tak, gapiąc się na siebie i przeklinając w duchu  swoją figurę. Moje zachowanie było dalekie do normalnego. Delikatnie dotknęłam ręką dolnej partii brzucha i uszczypnęłam swoją skórę. Louis musi mieć tu miarę! Nerwowo zaczęłam przeszukiwać jego półki. Ręce drżały mi jak szalone, gdy wyjmowałam żyletki. Odruchowo spojrzałam na swoje nadgarstki, na których były widoczne blizny, przymknęłam oczy i przyłożyłam ostrze do skóry. Nabrałam powietrza, które wypełniło moje płuca i pociągnęłam rękę w bok.

- Aria? – usłyszałam nerwowy głos Louisa, spanikowana odwróciłam się w stronę drzwi. Kurwa, nie zamknęłam ich! – Jesteś tam – usłyszałam jak próbuje przekręcić klamkę. Spojrzałam w prawo, w lewo, aż w końcu schowałam żyletkę w stanik. Wiem, że to nie był dobry pomysł, ponieważ przy okazji zahaczyłam jeszcze o moją skórę.

Zanim się spostrzegłam drzwi były już otwarte, a w nich stał Louis. Zaczerwieniłam się uświadamiając sobie, że jestem tylko w bieliźnie.

- Kurwa – przeklął pod nosem, po czym sprawnym krokiem podszedł do mnie. Chwycił agresywnie mój nadgarstek i ścisnął go jeszcze mocniej. - Czy ciebie do końca pojebało? – warknął w moją stronę. Jak ja mogłam o tym zapomnieć. Spuściłam wzrok na dół i dopiero teraz zauważyłam czerwoną maź na podłodze. Aria, jesteś idiotką.

- Zostaw mnie, przecież jestem popierdolonym dzieckiem! – zaczęłam się z nim szarpać. Niestety mój wzrost nie ułatwiał sprawy i już po chwili moja głowa miała bliskie spotkanie z jego plecami.

Zaczęłam wymachiwać nogami mu przed twarzą i waliłam pięściami w jego tył. Nie podoba mi się to, że jak mu coś nie pasuje albo ja mu się sprzeciwiam, on nigdy nie patrzy w moje oczy. Do tego jestem tylko w samej bieliźnie, a on bezczelnie gapi się na mój tyłek.

Pisnęłam, gdy poczułam, jak żyletka umieszczona w piersi, wżyna mi się, rozcinając przy tym skórę.

- Louis, do cholery, puść mnie! – zaczęłam płakać czując szczypanie.

Jego biała bluzka była czerwona nie tylko od mojej piersi, ale też od nadgarstka, który nadal krwawił.

Niestety moje słowa były puszczone na wiatr.

- Ciebie już do końca pojebało – podążałam wzrokiem za sylwetkę Tomlinsona, który w kółko chodził po pokoju. Jak tylko mogłam, próbowałam za wszelką cenę zasłonić swoje nagie ciało. To krępujące, do tego ta biała bielizna. Louis chyba zauważył moje zakłopotanie, bo poszedł z powrotem do łazienki i rzucił we mnie swetrem oraz legginsami Candy.

Niepewnie podniosłam się z łóżka i ruszyłam w stronę kuchni.

- Gdzie idziesz? Znów się pociąć? – prychnął Louis, a ja poczułam złość. Dupek, chuj, podły kutas. Dla swojego dobra postanowiłam milczeć. Gdy znalazłam się w kuchni, podeszłam do zlewu odkręciłam wodę i przemyłam pierś, łącznie z krwawiącym nadgarstkiem.

Wytarłam dłoń papierowym ręcznikiem i wróciłam do salonu. Założyłam na siebie rzeczy i usiadłam na fotel, podciągnęłam nogi pod podbródek, zamykając oczy.

On nigdy mnie nie zrozumie, nikt mnie nigdy nie zrozumie. Czy jemu się wydaje, że kiedy byłam dziwką, zapomniałam o anoreksji? Nie. Wydaje mi się, że ona się tylko  pogłębiła.

Jadłam, tego nie można mi zarzucić, ale każda moja noc była spędzona przed muszlą klozetową.

W burdelu Danny zasłonił mi wszystkie lustra, starał mi się pomóc, a Louis, ten chuj? Cały czas na mnie krzyczy. Do tego on jest taki przerażający, nieobliczalny.

Można powiedzieć, że dziś od dwóch tygodni zobaczyłam swoje ciało. Pomijając fakt, że znajdowało się na nim pełno siniaków i zadrapań, to przybrało one na wadze. Może to dziwne, ale potrafię wskazać ile przytyłam. Przed oczami pojawiła mi się waga z cyferką 60. To byłaby kompletna porażka.

Obiecuję, że jeśli wejdę na wagę i zobaczę tyle kilogramów, zabiję się.

Nie mam już dla kogo żyć. Jestem wolna i niechciana. Nikt nie będzie się mną martwił po śmierci.

- Aria, powiedz mi do kurwy, co ty chcesz osiągnąć tym, że się tniesz? – zapytał zaciskając dłoń w pięść, a jego szczęka zacieśniła się. Tak szczerze, to nigdy nad tym nie myślałam. I może tu leżał problem? Zawsze sięgając po żyletkę, zamiast myśleć o moim ciele, problemach, skupiłam się na bólu fizycznym, poprzez szpecenie swojego ciała.

-To nie jest ważne – powiedziałam, patrząc wszędzie tylko nie w jego oczy.

- No chyba jednak jest, jeżeli mnie to obchodzi! – powiedział niemalże od razu. Oh, czuję się wyróżniona.

- Spierdalaj – powiedziałam, zagryzając wargę. Oczywiście nie ma takiej możliwości, by odpuścił chociaż ten jeden raz.

- O, księżniczka umie przeklinać – mam wrażenie, że robił to specjalnie, by mnie sprowokować. Ostatnio zauważyłam, że bardzo łatwo idzie wyprowadzenie mnie z równowagi do takiego stanu, że robię się cała czerwona.

- Przestań – powiedziałam błaganym głosem, modląc się w duchu, by nie odpowiedział jakąś głupią ripostą. Widząc, że otworzył buzię i potem ją zamknął uznałam, że nie mogę siedzieć tak bezczynnie i mieć go w dupie. Dlaczego to ja mam się starać?

- Louis, my nigdy w życiu nie dojdziemy do porozumienia. Ty masz swoje zdanie, którego bronisz i ja też je mam. Jesteśmy jak ogień i woda, to chyba najlepsza pora, by zakończyć naszą znajomość.

Ja nigdy nie zapomnę tego, że mnie przegrałeś. Świadomość, że byłam dziwką, zżera mnie od środka i zostawia jedną wielką pustkę. Jestem anorektyczką i pogodziłam się z tym faktem. Nie mam siły walczyć, bo nie mam powodu. Zresztą nie jestem wystarczająco chuda.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał.

- To koniec – podniosłam się z łóżka i spojrzałam w jego niebieskie oczy, z których nie było można wyczytać żadnych emocji. - Zostaw mnie w spokoju, nie pisz, nie dzwoń, nie nachodź mnie, proszę – powiedziałam na jednym wdechu. Nie mam bladego pojęcia, co mnie uderzyło w ten głupi mózg, ale może w końcu się odczepi, a ja nie będę cierpieć? Moje słowa chyba go ścięły, bo tępo wpatrywał się w ścianę, intensywnie o czymś myśląc. - Cześć – powiedziałam, odwracając się na pięcie, po czym szybkim krokiem wyszłam z jego villi. Pomimo tego jaki był, lubiłam spędzać z nim czas. Było tak nieobliczalnie i niebezpiecznie, ale nie mogłam skupić się na tym, co najważniejsze, czyli dążenie do perfekcjo. Taka grubaska nie ma prawa do miłości, a tym bardziej z takim facetem, wokół którego znajdują się same chude, doskonałe kobiety. Zresztą nasza znajomość była dziwna. Doprowadzaliśmy siebie nawzajem do szaleństwa, ale zależało nam na sobie.

Nie była to miłość, raczej zauroczenie. Czy podoba mi się Louis? Zdecydowanie tak. Jest idealny w każdym detalu, ale jego charakter był paskudny.

Dzisiejsza pogoda nie była taka zła. Typowa na zbliżająca się zimę. Na niebie widniało słońce, a powietrze było idealne na spacer.

Gdy znalazłam się przed moim domem, zauważyłam nie znane mi dotąd auto. Niepewnie podeszłam bliżej i weszłam na podwórko, a z domu wychodził jakiś facet. Zdziwiłam się. No, bo skąd miał klucze? Czyżby odkrył moją skrytkę?

- Aria, dziecko! – powiedział mężczyzna podbiegając do mnie, aby mnie przytulić.

Zaszokowana stałam tak jak słup i za wszelką cenę próbowałam przypomnieć sobie co to za człowiek.

- Em… Przepraszam, kim pan jest? – w końcu zapytałam. On wyraźnie zdziwił się moim pytaniem.

- No jak to, nie poznajesz mnie? Jestem twoim tatą – uśmiechnął się, a mnie zatkało. Zdecydowanie jak na ten tydzień za dużo informacji. Najpierw matka ożeniła się czwarty raz i mój ojciec nagle sobie o mnie przypomniał. Dlaczego?!

Zamrugałam kilka razy i przetarłam ręką oczy. To wszystko wygląda jak z filmu. Coś się kończy i coś się zaczyna. Zrobiłam parę kroków w tył i kręciłam przecząco głową.

- Odejdź, nienawidzę cię! – krzyknęłam uświadamiając sobie, że nas zostawił. Zostawił mnie samą z matką, która się sprzedawała. Założył nową rodzinę i  miał mnie dupie. Nie interesowało go to czy mam z czego żyć albo czy jestem bezpieczna. Oczywiście jego praca pozwalała na wysokie alimenty, które płacił, ale z niech szło  na wszystkie opłaty.

- Nie pozwalaj sobie, gówniaro – powiedział, a jego słowa jeszcze bardziej mnie rozzłościły.

- Bo co? – prychnęłam. Sądzę, że mocno udziela mi się zachowanie Louisa. Dziwi mnie to, że jestem tak bezczelna i wredna, a może to jest obrona?

- Bo od dzisiaj mieszkasz ze mną – powiedział. Oh, nagle mu się o mnie przypomniało? Palant.

- Jak dowiedziałeś się, że matka nie żyje? – zapytałam łamiącym się głosem. Stop, Aria, jesteś silna. Pamiętaj, stay strong!

- Ona nie żyje? – zaśmiał się. -  To tym  bardziej od dziś mieszkasz ze mną – powiedział rozbawiony. Co za podły chuj. Rozumiem, że moja mama nie była idealna, ale każdemu człowiekowi należy się trochę szacunku.

Podszedł do mnie pewnym krokiem i szarpnął mnie za ramię.

– Jedziemy – popchnął mnie do przodu. Co tak szybko? Ja muszę się na to emocjonalnie przygotować.

-A co z domem ? – zapytałam odwracając się w jego stronę

-Sprzedam go  , ale jutro się tym zajmę – powiedział otwierając drzwi od swojego opla . Jego auto chowało się przy tych co posiadał Tomlinson . Oh Aria przestań o nim myśleć . Dzisiaj oficjalnie zakończyłaś z nim znajomość- Wsiadaj – warknął . Posłusznie usiadłam na miejscu pasażera i  zapięłam pas . Jeśli on myśli ,że stworzymy taką super rodzinę to gwarantuje mu ,że się myli .

                                                           ~*~

Całą drogę ignorowałam jego próby nawiązania ze mną jakiegokolwiek  kontaktu. Po tylu latach mam od tak udawać, że między nami jest idealnie?

Taki przykładny ojciec z córką. Nadal nie do końca docierała do mnie ta myśl, że od dziś z nim mieszkam. To zdecydowanie za szybko się dzieje. Najpierw burdel, pogodzenie się z Louisem, urażenie jego ego, zakończenie znajomości i teraz przeprowadzka do ojca? Boże, zwolnij trochę!

Powinnam mieć na czole napisane jedno wielkie nieszczęście.

Gdy zatrzymaliśmy się na podjeździe w bardzo bogatej dzielnicy, zmarszczyłam czoło. Ja nie mam zamiaru mieszkać tu w takiej villi! Odpięłam pas, otworzyłam drzwi i wyszłam z auta.

- Nie będę tu mieszkać – powiedziałam, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie...

- Nie zachowuj się jak rozkapryszona gwiazdka, tylko właź do środka – powiedział surowo, zamykając drzwi. Przecież ja psychicznie tutaj z nim nie wytrzymam. W najgorszym wypadku pozabijamy się. Co ja gadam? W najlepszym.

Powolnym krokiem ruszyłam za sylwetką mojego ojca, jak to dziwnie brzmi.

Drzwi otworzyła nam wysoka blondynka, była młodsza od mojego ojca o parę lat. Może i nie należę do najmądrzejszych, ale ona na pewno nie była z moim ojcem z miłości. Zmierzyłam ją wzrokiem i włożyłam ręce do kieszeni.

- Jestem Jannet – powiedziała sztucznym głosem. Jeżeli ona myśli, że będziemy psiapsiółkami to grubo się myli. No właśnie, a co do jej figury, to pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to jej odstający brzuch. Panie Boże! Jej tłuszcz wylewał się ze wszystkich możliwych miejsc. Mruknęłam pod nosem ciche fuuj i weszłam do środka.

Oboje nie mają gustu! Kolory ścian w ogóle nie pasowały do mebli, a  o wystroju już nie wspomnę.

Niezbyt zadowolona zdjęłam swoje buty i weszłam w głąb pomieszczenia. Ojciec siedział już na fotelu, a na jednym z jego kolan ta szmata. Kurwa, Aria, nie nazywaj jej tak! Sama nią byłaś!

Niechętnie usiadłam na sofie, przechyliłam głowę na bok i znudzona zaczęłam bawić się włosami.

Widząc, jak intensywnie myślą nad tym jak rozpocząć rozmowę, powiedziałam:

- Cudowna ta cisza, no nie?  – zaśmiałam się

 – Aria, od dzisiaj mieszkasz z nami i będziesz podporządkowywała się zasadą panującym w tym domu - zaczął ojciec, a mi na usta sunęła się riposta. - Zapiszemy cię do jednej z najlepszych szkół na obrzeżach miasta – powiedział, a ja nie wytrzymałam. No chyba z konia spadł, że będę tam chodzić. Teraz, gdy wszystko miało się układać? Pojawił się on? I ta jego szmata? Hah jestem ciekawa, co powie, gdy dowie się, że palę. Chociaż, przez ostatnie dwa tygodnie nie zapaliłam ani jednego papierosa.

- Coś jeszcze? - zapytałam wrednie.

- Nie tym tonem, młoda damo! – podniósł swój ton głosu. No myślałam, że mu się tam położę i zacznę się chichrać w niebo głosy. „Młoda damo”, bo pizgnę.

- No, spoko – powiedziałam obojętnie.

- Jannet, zaprowadź ją do pokoju – powiedział wstając z fotela.

- O 3pm będzie obiad – dopowiedziała i zniknął za drzwi.

~*~

Wchodząc do mojego pokoju, upewniłam się tylko w myśli, że ani chwili dłużej tu nie zostanę. Wystrój był jak do dziewczynki z przedszkola! Różowe ściany, kolorowe zasłony, białe meble i plazmowy telewizor. Zamknęłam za sobą drzwi i uśmiechnęłam się widząc zamek. Chociaż trochę prywatności. Podeszłam do łóżka i bezwładnie na nie opadłam. Po kilkunastu minutach zmieniłam pozycję i odwróciłam się na bok, wprost na wyjście prowadzące do balkonu. Wieczorem już mnie nie będzie.

- Aria, na obiad! – usłyszałam piskliwy głos mojej macochy. Czuję się niczym kopciuszek.

Po długim namyśle postanowiłam nie robić problemów i zeszłam na dół. Schodząc po schodach, usłyszałam rozmowę między tą suką, a moim ojcem. Przyłożyłam ucho do ściany i próbowałam usłyszeć jak najwięcej z ich konwersacji.

- Widziałaś jaka ona chuda? Albo te cięcia na nadgarstku? - słowa Jannet uderzyły we mnie. Ona nie jest taka pusta na jaką wygląda. Usiadłam na jednym ze schodków i schowałam twarz w dłonie. Od kiedy ja jestem taka oschła? No tak. Z kim się zadajesz, takim się stajesz.

Wstydzę się swojego zachowania, ale nie przeproszę ich. Niby dlaczego miałabym być dla nich miła? Nie mam zamiaru sztucznie się uśmiechać i robić dobrą minę do złej gry. Nie dają mi powodów. Przeczesałam włosy ręką i podniosłam swój tyłek. Idąc korytarzem, rozglądałam się po ścianach. Widniało na nich pełno certyfikatów. O mój Panie Boże, mój ojczulek jest policjantem. Z wrażenie moja szczęk powędrowała na dół.

Specjalność – nielegalne wyścigi, narkotyki, alkohol oraz strzał z broni. Jednak dobrym pomysłem było zerwanie znajomości z Tomlinsonem.

  

Hello !

Dodaje szybciej takie odkucie się Patrycji .

Jak wam się podoba ? Ja uważam ,że może być . Wyraźcie swoją szczerą opinię o decyzji Arii czy coś hah.

Od dzisiaj zaczęłam ferie więc rozdziały wstawiane będą w miarę często od mojej weny i czytania krzyżaków -.- .

Wczoraj wyszedł teledysk do MM . Kocham moment Harrego z tą babcią ! Hahah kocham tych głupoli Pobijamy rekord !.♥

34 komentarze = next

Miłego dnia ! :') x