28.END

Rozdział dedykuję Aduuusi ! 

Włączcie sobie ja przy tym to pisałam ----->> KLIK

Minęło kilka minut, a ja nadal skołowany siedziałem w tym samym miejscu. Nie potrafiłem nawet drgnąć. Moje życie rozsypało tak szybko, jak zaczęło być dobrze. Wziąłem kilka szybkich wdechów i zebrałem w sobie odwagę, by iść do Leksi. Pchnąłem lekko drzwi i ujrzałem brunetkę przypiętą do kilkunastu urządzeń. W mojej głowie pojawił się pomysł, aby zadzwonić do przyjaciół, ale są wstawieni, więc żaden byłby z nich pożytek. Leski spała lub podali jej jakieś leki, by zasnęła, więc ja postawiłem zadzwonić po taksówkę i pojechać od domu. Przemyśleć sprawę.

Aria *

Drugi dzień *

Leżałam zawinięta w koc i myślałam o wszystkim, i o niczym. Nicki cały czas próbuje nawiązać ze mną rozmowę, ale ja ją olewam. Po kilkunastym godzinnym leżeniu w łóżku, postanowiłam iść się odświeżyć. Zwlekłam swoje ciało z miękkiego tapczanu i ruszyłam do łazienki. Przekluczyłam się i dopiero wtedy zaczęłam zdejmować dresowe spodnie i za dużą koszulkę. Nie było żadnej części ciała, która nie byłaby pocięta przez żyletkę. Naprawdę chciałam walczyć, ale się nie udało. Nicki wygrywa. Wychodzi z anoreksji. Od zawsze wiedziałam, że jest silna i jej się to uda. Duma rozeszła się w mojej podświadomości. Delikatnie opuszkami palców przejechałam po strupach. Niektóre z nich były świeże, a niektóre już przeradzały się w blizny. Otworzyłam jedną z szafek i dopiero wtedy uświadomiłam sobie ile pieniędzy i żyletek już wykorzystałam. Szafka prawie się nie domykała. Cholera nie miałam się ciąć tylko umyć. Chwyciłam jedną z żyletek w rękę i obróciłam ją prę razy. Była na niej moja zaschnięta krew. Ciekawe czy wsadzą to ze mną do grobu lub wygrawerują  na nagrobku „idiotka, która się cięła” – miłe.

Właśnie miałam odkręcić kurek, gdy po pomieszczeniu rozniósł się krzyk Nicki i walenie do drzwi. Podskoczyłam i rzuciłam gdzieś za siebie narzędzie. Okryłam się ręcznikiem i otworzyłam drzwi.

- Co jest? – zapytałam przerażona.

- Candy do ciebie przyszła - westchnęłam i poprosiłam Nicki, by przekazała Can, że ma poczekać 5 min., aż się umyję.

Po szybkiej kąpieli zeszłam na dół. Moja współlokatorka okazała się całkiem gościnna, gdyż zaproponowała blondynce napój. Po jej minie nie można było nic wywnioskować, ale to nie była ta sama Candy co zawsze. Coś nie tak, pojawił się we mnie cień nadziei, że nie przyszła namawiać mnie do ponowienia związku z Louisem.

Podeszłam do sofy i zajęłam miejsce naprzeciwko mojego gościa. Ona słysząc moje kroki, odwróciła głowę.

- Cześć - rzuciłam niepewnie.

- Dawno się nie widziałyśmy – zaczęła, a ja jej przytaknęłam. Choć widziałam ją na wyścigu i nie minęły dwa dni.

- Jeśli przyszłaś mnie namawiać bym wróciła do Louisa to nie ma szans – odparłam od razu.

- Nie, po prostu Leksi trafiła do szpitala, Louis się załamał. Tylko ciebie posłucha – powiedziała, a ja skrzywiłam się. Nie zbyt zrozumiałam, co miałam zrobić.

- Nie rozumiem.

- Nie chce nikomu powiedzieć co się stało, jak nie jest u Leksi, to upija się w trupa. Martwię się - właśnie tego chciałam uniknąć. Ech, co on wyprawia? Może mu faktycznie zależało? Może to ja niepotrzebnie spieprzyłam sprawę? Ale nawet jeśli, to nie ma już odwrotu. Zastanowiłam się przez chwilę i postanowiłam pomóc Candy. Louisa zna bardzo długo, więc na pewno nie przyszłaby do mnie, gdyby była to jakaś błahostka. A co jeśli to jest jakiś jej plan? Bym porozmawiała z Louisem? Nie, jestem chyba na tyle silna, by okłamać go jeszcze raz.

~*~

Zamówiłyśmy taksówkę i to nią podjechałyśmy pod szpital, w którym znajdowała się Leksi i Louis. Niezbyt uśmiecha mi się widzieć tą dziwkę, która zepsuła wszystko. Nawet nie chodzi o to, że jest w ciąży, bo to nie wina dziecka tylko te jej groźby. Nie pozbierałam się jeszcze emocjonalnie po stracie Louisa, dlatego moje ciało ogarniał strach z każdą sekundą. Kochałam go i nadal go kocham. Od tak nie da wymazać się tego z pamięci. Gdy weszłyśmy do windy miałam ochotę uciec. Gdy drzwi się otworzą spotkam go.  Z opowiadań Candy, Louis załamał się. W mojej głowie zaczęły pojawiać się wyrzuty sumienia. Wpatrywałam się w elektryczny licznik, który pokazywał na jakim piętrze się znajdujemy, gdy pojawiło się tam cztery i drzwi się otworzyły chciałam uciec. Gdyby nie blondynka, która mnie przytrzymała, dałabym nogę. Dobrze wiedziała, że nadal Lou jest w moim sercu. Przemierzyłyśmy krótki odcinek i zobaczyłam bruneta siedzącego na krześle z głową schowaną w dłoniach.  Zrobiło mi się go żal. Zdaję sobie sprawę, że moje zachowanie jest dziwne, ale naprawdę, nawet morderca nie zasługuje na nieszczęście. To po prostu człowiek, który się zagubił po drodze lub zbłądził tak jak Louis. W ciszy zajęłam miejsce obok niego. On nawet nie zerknął, by zobaczyć kto to. Speszyło mnie to, ale nie mogłam odpuścić, więc położyłam swoją dłoń na jego plecach i delikatnie zaczęłam je gładzić. Nawet ten czyn nie doprowadził do tego, by na mnie spojrzał. Zrezygnowana oparłam głowę o jego ciało i podciągnęłam nogi pod podbródek. Mój pukiel włosów zasłonił mi cały obraz, dlatego zamknęłam oczy. Ubrana byłam w sweter z długim rękawem i czarne rurki pomimo tego, że było powyżej dwudziestu stopni, co jak na brytyjską pogodę się często nie zdarza. Bałam się, że na spotkaniu Louis zobaczy moje cięcia. Wiem, że to nie jest wyjście, ale ciężko walczyć z nawykiem jak wszystko się sypie. Nikt nie twierdził ,że będzie łatwo, ale ja po prostu nie mam siły. Są ludzie słabi i silni. Ja należę do słabych. Tak bardzo siebie nienawidzę, że to aż boli i nie zmienię tego choćbym bardzo chciała.  Dorosły człowiek pewnie powiedziałby „głupia małolata, która nie zna życia”, ale tak nie jest. Niby jestem młoda i mam jeszcze kawał lat przed sobą, ale skoro teraz nie daje rady to po co męczyć się dłużej?

- Co ty tu robisz? – moje głębokie przemyślenia przerwał głos Louisa, ale miał on w sobie coś takiego dziwnego. Płakał. Louis Tomlinson płakał. Nie bardzo wiedziałam co odpowiedzieć.

-To, że zerwaliśmy nie oznacza, że jesteś mi obojętny. Martwię się – moje słowa okazały się nieodpowiednie, gdyż brunet wybuchł.

- Martwisz się? Jakoś nie obchodziło cię to, co poczuję, gdy mnie wykorzystałaś! – jego słowa odbiły się echem po mojej głowie. Tak bardzo chciałam mu zaprzeczyć. Powiedzieć, że kłamałam, ale stchórzyłam.

- Dlaczego się tym tak przejmujesz? Przecież nie dam ci dziecka nigdy, a Leksi jest w ciąży – dodałam po dłuższej chwili.  Zagryzłam nerwowo wargę, bałam się jego reakcji.

- Mogliśmy zaadoptować, ale ty mnie skreśliłaś. Przyznaj się. Zaplanowałaś zemstę, gdy trafiłaś do burdelu? …Nie będę mieć dziecka z Leksi – ostatnie zdanie powiedział już ciszej. Zdziwiłam się.

Może warto byłoby skończyć z kłamstwami? Może powinnam była powiedzieć mu całą prawdę?

Chyba tak.

- Louis... Ja naprawdę cię kochałam i nadal kocham. Nie było żadnej zemsty, nie jestem w tym dobra. Zakochałam się w tobie, ale choroba okazała się silniejsza i do tego ciąża Leski. Nie dałam rady. Wolałam się usunąć, przepraszam – powiedziałam, czując łzy na policzkach. On chwycił moją rękę i podwinął rękaw, na którym znajdowała się kreska na kresce. Niektóre nawet ułożyły słowo Louis.

- Wybaczysz mi? – zapytał.

- Ale co?- zdumiałam się.

- To, że nie było mnie przy tobie – opuszkiem palców przejechał po cięciach. Nie wytrzymałam w końcu go przytuliłam. On jeszcze mocniej objął mnie ramieniem.

- Louis, ale my nie możemy być razem.  Bądź z Leksi, proszę. Jeśli zostawisz ją i dziecko to ja popełnię samobójstwo, rozumiesz? – płakałam mu w koszulkę, a on delikatnie gładził moje plecy.

- Leksi ma chore serce. Potrzebuje przeszczepu – usłyszałam delikatny głos Louisa. Odepchnęłam go od siebie i spojrzałam w oczy.

- Jak to?

- To stan krytyczny, każdego dnia może umrzeć, a jej stan pogarsza się. Niestety nie mamy jeszcze dawcy – powiedział. Gwałtownie podniosłam się z krzesła, brunet zrobił to samo.

- Ja to załatwię – powiedziałam, ostatni raz go przytulając i muskając policzek. Był przerażony.

- Kocham cię, Louis! Na zawsze! – powiedziałam już ciszej i odeszłam. Oczywiście zaczął za mną krzyczeć i biec, ale olałam to. Mój kierunek - gabinet lekarza.

~*~

- Czyli mogę być dawcą? – zapytałam drugi raz, by się upewnić. Lekarz popatrzał na mnie przerażony i pokiwał głową na tak. Nie było łatwe uzyskanie tej informacji, gdyż tak nie można, ale po wytłumaczeniu mu jak zaawansowana jest moja choroba zgodził się. Pielęgniarka pobrała mi krew, a po połowie godziny dostaliśmy wyniki. Jest zgodność między mną , a Leksi. Nie bałam się śmierci, ale świadomość, że była tak blisko powodowała na mojej skórze gęsią skórkę. Jest to z mojej strony duże poświęcenie i wiem, że ten pomysł był nienormalny, ale to czy umrę teraz lub później nie robiło mi różnicy. Poddałam się i dziś nadszedł ten dzień. Jestem gotowa opiekować się Louisem i Nicki z nieba. Moje zachowanie jest niedorzeczne, gdyż Leksi mnie nienawidzi, ale ja nie mam powodu do jakichkolwiek urazów. Sprawi, że Louis będzie szczęśliwy, a to się dla mnie liczy.

Wychodząc ze szpitala napotkałam Louisa. Serce mi się kroiło na myśl, że już go nie zobaczę., latego podeszłam do niego jeszcze raz i łapczywie wbiłam się w jego usta. Oddał pocałunek. Chciałam zapamiętać smak jego warg, które tak kochałam. Chcę, by zapamiętał mnie i trzymał gdzieś tam w głębi serca. Gdy się od siebie oderwaliśmy on wyznał mi miłość.

- Kocham cię, Aria. Zawsze będę. Proszę nie rób nic głupiego – przecież uratowanie dziecka i Leski nie jest głupie.

- Ja też cię kocham Louis, a teraz przepraszam musze już iść. Żegnaj my lovely boy – odwróciłam się na piecie i po prostu wybiegłam ze szpitala. Przed nim czekała Candy razem z taksówką, która odwiozła mnie do domu. Z każdym kilometrem bałam się coraz bardziej, ale wiedziałam, że robię to w słusznej sprawie. Pożegnałam się z brunetką i poszłam do domu. Zdjęłam buty i weszłam do kuchni. Nicki nie było, ponieważ była na wizycie z terapeutą. Ręce zaczęły mi drżeć, gdy sięgnęłam po kawałek papieru. Chwyciłam długopis i zaczęłam zapełniać kartkę swoimi myślami.

„Przepraszam. Ja nie dałam rady. Anoreksja wygrała. Przepraszam! Cholernie was przepraszam.

Odchodzę. Proszę nie zapomnijcie mnie. Kocham was bardzo mocno, będę opiekować się wami, obiecuje. Nie płaczcie, po prostu to było nieuniknione , a jeśli mogę tym komuś pomóc to nie zawaham się ani chwili.  Zawiodłam, przepraszam, że nie byłam idealna. Ano, udało ci się mnie zniszczyłaś, będę czuwać nad tym, by coraz mniej dziewczyn wpadło w tą obsesje.

Dziękuję wam, tak cholernie mocno. Kocham was.

*Zezwalam na przeszczep mojego narządu - dokładniej serca.

                                                                                                          Aria”

Odłożyłam list na stół i podeszłam do szafek, gdzie znajdowały się tabletki nasenne. Wysypałam sobie garść, dużą  garść na rękę i chwyciłam wódkę, która znajdowała się na blacie, popiłam to wszystko i poszłam na górę. Mój obraz stawał się coraz bardziej zamazany, a ja sama byłam otępiała. Pokonałam te pieprzone schody i otworzyłam drzwi od łazienki. Otworzyłam szafkę, gdzie znajdowały się żyletki i wyciągnęłam je wszystkie. Zaczęłam nimi rzucać gdzie popadnie. Zaczęło mi się coraz bardziej kręcić w głowie, nie panowałam nad tym co robię. Byłam wściekła, a zarazem ogarnął mnie strach. Właśnie połknęłam tabletki; za parę minut mnie nie będzie. Kolana ugięły mi się pod stopami i upadłam. To koniec, koniec nie mogę w to uwierzyć. Nareszcie nie będę się martwić. Louis mam nadzieje, że mnie zrozumie choć po części. Tak bardzo go kocham, mam nadzieję, że ułoży mu się z Leski i urodzi im się chłopczyk, zawsze go chciał.

Będzie taki ładny jak tatuś… Moje powieki stawały się coraz cięższe i cięższe, a myśli coraz bardziej poskręcane. Nadeszła w końcu chwila śmierci, a ja zamknęłam oczy na zawsze.

20 lat później *

Louis, gdy dowiedział się o śmierci Ari załamał się. Nadal wspomina ją codziennie i odwiedza jej grób. Kochał ją tak bardzo i nadal w jego sercu znajduje się krucha, delikatna brunetka, o której nigdy nie zapomniał. Ułożył sobie życie od nowa  wraz z Leski, która diametralnie się zmieniła. Dojrzała. Po przeszczepie, który się przyjął, po siedmiu miesiącach urodziła zdrową córeczkę. Oby dwojga rodzice wybrali imię Jesy. Niestety, córka Louisa  pomimo ostrzeżeń ojca i matki popadła w anoreksję. Louis wraz z Leski załamali się. Próbowali jej pomóc wiedzieli, że muszą jej pomóc.  Brunet pamiętał jak bardzo ta choroba wyniszczyła jego pierwszą miłość, dlatego nie pozwolił jej, by umarła.

Po kilku latach Jesy wyszła z choroby, gdyż czuwał na nią jej anioł stróż.

Ostatni, Ostatni, Ostatni !!! Aww

Wytrwaliście razem ze mną, tacy idealni czytelnicy.

Dziękuje wam, a przede wszystkim Patrycji, która sprawdzała moje rozdziały !

Wiem,ze wielu z was powie,że naciągane to, ale to było od początku planowane i to jest tylko ff. Nie musi się ono zgadzać z prawdziwym życiem.

ALE TO NIE KONIEC MOJEGO PISANIA

Wymyśliłam nową historię -- > Ona jest aniołem, a każdy anioł jest czyimś stróżem. Zafascynowana i ciekawa świata wymyka się na ziemię z początku z zdaniem, ale jej plany legną w gruzach gdy dowie się  o nad nadchodzącej  wojnie aniołów i diabła o czyściec. Lecz gdy spotka Zayna i zobaczy jego brutalny, brudny świat czeka ją wyzwanie musi zdobyć jego zaufanie i ostrzec przed tym, że tylko on może wszystkich uratować.

Nastąpiło  lecz cos co nie powinno mieć miejsca. Młodzi zakochują się, a ona jako anioł może mieś poważne problemy.

http://langel-ff.blogspot.com/

No to dziękuję wam kochani, kocham was i mam nadzieję, że do zobaczenia. 

Miłego dnia !