4.Zgaś te pieprzone światło i idź spać.

Pociągnęłam za klamkę i sekundę później stałam głową na klatce piersiowej Louisa. Kurde... ale on wysoki! Spuściłam wzrok na buty i odsunęłam się.

- Dokąd zamierzałaś iść? – warknął zły. Oj wyczuwam kłopoty.

- Ja-ja em no, bo ja – zaczęłam się jąkać, na co brunet zacisnął swoją dłoń w pięść.

- Nie jąkaj się – powiedział tym głosem nie znoszącym sprzeciwu. Zachowuje się gorzej niż kobieta w ciąży. Te jego niezdecydowanie wykańcza mnie.

- Możesz odwieść mnie do domu? – zebrałam się na odwagę. On tylko przygryzł wargę i podrapał się po lekkim zaroście. Wyglądał tak hmm seksownie?

- Wiesz, ja nic nie robię za darmo – powiedział, na co zmarszczyłam czoło. To, że nie robi nic za darmo wielce jakoś  mnie nie dziwi.

- Co masz na myśli? – spuściłam wzrok i nerwowo nogą zaczęłam kreślić kółka po podłodze. Panowała między nami cisza, niezręczna cisza. W jego towarzystwie można powiedzieć, że czuję się głupia? Tak, to odpowiednie słowo. Nie znam się na autach, bo nie interesuje się tym zbytnio.  Fakt może i palę, ale to tylko dlatego, że nikotyna zwalczyła głód. Najważniejsza jest szkoła.

- Pocałuj mnie – powiedział, a mnie zatkało. Czy on chcę abym go pocałowała? Nie, tak nisko to jeszcze nie upadłam. Dziewczyno wkładasz sobie reklamówkę, by zwymiotować! Ty już dawno leżysz – odezwał się ten uciążliwy głos. Wdech, wydech, wdech, wydech, to tylko jeden nic nie znaczący całus. Niechętnie zrobiłam mały krok, tak, że odległość miedzy nami zmniejszyła się do kilku milimetrów. Louis był wyższy ode mnie o głowę, dlatego  stanęłam na palcach. Raz się żyje. Powiedziałam w myślach i niechętnie przyłożyłam swoje wargo do jego malinowych ust.

Zacisnęłam pięści, aby powstrzymać wciąż trzęsące się dłonie. Tomlinson natychmiast oddał pocałunek i prosił o wejście językiem. Nie miałam wyjścia - wpuściłam go. Jego dłonie wodziły po moich ciele, kiedy dotarły do pośladków zacisnęły się na nich, tak, że podskoczyłam zaskoczona, a on zaśmiał się cicho.

- Dobra dziewczynka, chodź – powiedział przerywając pocałunek. Co to kurwa za skurwiel.

Niechętnie przystałam na jego propozycje i poszłam z nim do, jak później się okazało, garażu.

Pierwszą myślą jaka pojawiła się w mojej głowie, po przekroczeniu futryny drzwi to „Chłopie skąd ty masz tyle kasy? Czy za wyścigi można aż tyle zarobić? Zresztą kto wie czy czasami nie jest dilerem”.

- Którym mam cię odwieść? – wskazał na rząd samochodów zaczynając od białego Porsche, a kończąc na niebieskim Mustangu. Wow, ale lans. - Wiesz, możemy iść pieszo, ale dojdziemy we wtorek, więc? – podniósł jedną brew czekając na moją reakcje. Grr jak ja go nie lubię. Przecież ci się podoba – powiedział ten upierdliwy głosik bębniący w mojej głowie. Uzgadniając wszystkie za i przeciw podeszłam do jakiegoś pierwszego lepszego auta.

- Tam nie ma paliwa – oznajmił Tomlinson, na co podeszłam do następnego - Tam hamulce nie działają – powiedział roześmiany, na co gwałtownie się obróciłam, rzucając mu mordercze spojrzenie. Serio? Najpierw każe wybierać mi auto, a w końcu, kiedy je wybrałam on mi mówi, że nie ma paliwa?! Albo hamulce są zepsute? To po co to tutaj kurwa stoi?

- Czy którekolwiek z tych aut działa?! – zapytałam z lekką ironią, a w jego oczach pojawiła się złość? Co za dziecko. Nic nie odpowiedział tylko chwycił jakieś kluczyki i otworzył mi drzwi od ostatniego auta, którym jak wcześniej powiedziałam był niebieski Mustang {klik}

Niepewnie usiadłam na przednim siedzeniu i zapięłam pas. Wolę nie ryzykować.

- Tak właściwie to żartowałem, wszystkie są sprawne – powiedział, a ja poczułam jak moje policzki robią się czerwone – od złości. Czy jego to bawi?! Boże, ja chcę być już w domu.

- Lamus – powiedziałam pod nosem, myśląc, że brunet tak skupiony na drodze nie usłyszy tego. Myliłam się.

- Dziwka – odparł. Jak można kogoś nazwać dziwką, skoro jest jeszcze dziewicą? W myślach walnęłam się otwartą ręką w czoło. Jego logika czasem mnie powala. Dalej siedzieliśmy już w ciszy. Cały czas patrzałam w okno, w ogóle nie zwracając uwagi na Louisa, który jechał na pewno z niedozwoloną  prędkością. Głupek. Jeśli myśli, że się boje to grubo się myli.

- Słuchaj, jeśli komuś powiesz to cię kurwa rozsadzę  – powiedział tak nagle. Co ja mam komu powiedzieć? Dlaczego mnie zabije? Spojrzałam się na niego z pytającą miną.

- Morderstwo, w parku  - wyjaśnił zaciskając mocniej oplecione ręce wokół  kierownicy. Powoli analizowałam jego słowa. W ten dzień się poznaliśmy, gwałt potem porwanie. Chociaż to nie było porwanie, tylko raczej upewnienie się czy nie zadzwonię na gliny.

- Mam rozum – spojrzałam na niego. - Sądzisz, że pakowałam bym się w takie bagno? To są twoje interesy – powiedziałam, chociaż w cale tak nie uważałam. Żal mi tego  biednego człowieka, który pewnie zginął, a ja  mu nie pomogłam. - Kto to był? – zapytałam, spuszczając wzrok.

- Za dużo szczekasz – warknął, w ogóle nie obracając się w moją stronę. Zresztą co mnie to obchodzi. Mam tylko nadzieje, że zostawi mnie w spokoju, a ja wrócę do swojego normalnego, nudnego życia. Gdy zatrzymaliśmy się pod moim domem, szybko odpięłam pas i gdy miałam już wychodzić, brunet przytrzymał moje nadgarstki tak, że z powrotem opadłam na siedzenie.

- Czego? – warknęłam.

- Grzeczniej – powiedział mocniej ściskając moje dłonie. - Możesz iść jutro do szkoły - uśmiechnął się cwaniacko, na co podniosłam jedną brew.

- Jak to? – zdziwiłam się.

- Nie ważne. Po prostu idź – powiedział, a ja chciałam wstać, lecz znowu upadek. - Może tak dziękuję lub całus – wskazał palcem na swój policzek, a ja trochę zdębiałam. Chyba na mózg mu padło.

- Za co mam ci dziękować? To przez ciebie mnie z niej wywalili!

- Nie kochanie, to ty sama wsiadłaś do mojego auta – powiedział spokojnie, co mnie bardzo zdziwiło.

- Gdybym nie wsiadła  musiałbyś iść na mój pogrzeb! – krzyknęłam zła wyrywając mu swoją rękę.

- Słoneczko i tak bym nie przyszedł – powiedział. No kurwa! Kurwa! Kurwa! Co za dupek.

Zdenerwowana jak najszybciej wyszłam z tego auta i podbiegłam do drzwi. Spod wycieraczki wyciągnęłam kluczyki i sprawnym ruchem włożyłam je do dziurki, po czym naciskając klamkę, pchnąc wejście do przodu, w szybkim tempie weszłam do środka. No co  za skurwiel!

Weszłam w głąb pomieszczenia, by sprawdzić czy jest matka. Nie było jej. Jaka szkoda – pomyślałam i poszłam na górę.

Zdecydowanie ten dzień należał do najgorszych – szepnęłam do siebie, wyciągając spod poduszki pidżamę. Zmęczona ślamazarnym krokiem poszłam do łazienki i przejrzałam się w lustrze. Jestem okropna - powiedziałam płacząc. Jak można być aż tak  nieudaną, grubą świnią? Zrezygnowana zsunęłam się po szklanych płytkach. Moje dłonie trzęsły się jak oszalałe, w ogóle nie mogłam ich opanować, ale to nie powstrzymało mnie przed sięgnięciem po żyletkę, która znajdowała się na brzegu wanny. Skąd ona się  tam… Eh nie ważne – jedną ręką sięgnęłam po nią, a drugą otarłam spływające łzy, które zawsze towarzyszyły mi w tej sytuacji. Zamknęłam oczy, gdy lodowate ostrze dotknęło moje udo. Tam będzie bezpieczniej – pomyślałam i zrobiłam jedną kreskę, potem drugą, trzecią, tak, że cała noga była oblana ciemno - czerwoną mazią, że nie było widać ani jednego kawałka skóry... Po co ja to robię? Co to mi da? Upust emocją. Po mojej twarzy zaczęło spływać coraz więcej łez. Z jednej strony cieszę się, że jestem sama w domu, a z drugiej dobija  mnie fakt, że gdyby coś mi się stało nikogo nie ma. Nawet sąsiedzi mają wyrobioną o nas opinię. Dwie dziwki.

Siedziałam tak na zimnych płytkach i gapiłam się w swoje odbicie w lustrze. Zawsze będziesz grubą świnią – powiedziałam do odbicia. Boże, ja już wariuję. Rozmawiam sama ze sobą.

Wzdrygnęłam się, gdy po całym domu rozbrzmiał się dźwięk mojego telefonu. Wystraszona natychmiast się podniosłam, po drodze chwytając pierwszy lepszy ręcznik, aby owinąć nim swoją nogę. Gdy znalazłam się w swoim pokoju, co dosyć długo trwało, ponieważ ręcznik cały czas zsuwał się z mojego nadal krwawiącego uda, przejechałam palcem po ekranie komórki i zauważyłam, że mam jedną nieodebraną wiadomość od mamy.

– Fajnie. Jest wtorek, a ona wróci w sobotę? Normalna nastolatka, by się cieszyła, bo zaprosiłaby na noc swojego chłopaka albo zrobiła jakąś dziką imprezę, ale to nie ja. Nie mam przyjaciół. Jestem samotnikiem.

Zrezygnowana opadłam na łóżko. Miałam iść się wykąpać, a nie ciąć! – zrobiłam facepalma.

Spojrzałam na zegarek, który widniał na mojej ścianie - 11:48 pm. Za chwile północ, godzina duchów. Zwinnym krokiem ubrałam się w moją pidżamę, po którą musiałam się wrócić do łazienki, przy okazji załatwiłam też potrzebę fizjologiczną i wręcz wskoczyłam do łóżka.

- Cholera! – krzyknęłam, gdy uderzyłam się w świeżo naciętą  ranę. Już miałam zgasić światło, gdy mój telefon znowu wydał z siebie dźwięk charakterystyczny do wiadomości. Czego chcecie?!

Nieznany. Znowu. O tej godzinie?

WTF? Skąd on wie, że jeszcze nie śpię? W ogóle dlaczego jeszcze nie zapisałam jego numeru? Eee zapiszę później. Odłożyłam telefon na nocną szafkę i powolnym krokiem podeszłam do okna. Czy on nie ma co robić tylko stoi pod moim domem? W szybkim tempie chwyciłam za sznurek i spuściłam roletę, po czym odetchnęłam z ulgą. Czy zamknęłam drzwi? Szybko pobiegłam na dół i z powrotem do góry. Na całe szczęście były zamknięte – odetchnęłam z ulgą. Dobrze, że tu nie przyszedł pomyślałam i już spokojniejsza położyłam się na łóżko. Odpłynęłam do innego świata – tego lepszego.

7. 11. 2012, dom Arii

Mój sen o jednorożcach przerwał budzik, który został ustawiony na 8:00. Prawą ręką zaczęłam macać miejsce obok. No gdzie ten telefon? Nie mogąc go znaleźć otworzyłam jedno oko, potem drugie; ciemność. Ah no tak, przecież wczoraj spuściłam roletę. W tym momencie dziękuje Bogu, że nastawiłam sobie budzik, bo zazwyczaj tego nie robię. Leniwie przeciągnęłam się, po czym zeskoczyłam z tapczanu, podchodząc  do biurka i spoglądając jaki mam na dzisiaj plan lekcji, ponieważ nie znam go na pamięć, bo po co?

Chemia, WF, biologia, geografia, angielski, matematyka.

Na mojej twarzy pojawił się grymas. Cóż, muszę to jakoś przetrwać. Szczerzę to  najchętniej nie poszłabym do niej, obawiam się reakcji Markusa i całej szkoły. Moja opinia z 0 spadła do -816861281626. Przecież oni mnie tam zniszczą.

Z taką myślą udałam się do szafy. Zimno mi. Wyciągnęłam duży różowy sweter i jasne o dwa rozmiary za duże spodnie. Tak chyba mogę iść. {klik}

Leniwym krokiem poczłapałam się do łazienki i ubrałam się w wcześniej przygotowany strój. Zanim ubrałam spodnie zdezynfekowałam sobie ranę. Jestem beznadziejna – powiedziałam do siebie i wyszłam z łazienki.

Dziś jest 45 dzień diety. Hmm o ile dobrze pamiętam: ser biały, wiejski lub jogurt naturalny. Chyba zjem te ostatnie, bo już dużej na głodówce nie wytrzymam.

Spakowałam zeszyty do torebki i ruszyłam na dół do kuchni. Wyciągnęłam z lodówki jedzenie, po czym wyszłam z tego domu.

Na dworze było zimno, nawet bardzo, wiał mocny wiatr i  do tego kropił deszcz. Ja to mam szczęście – powiedziałam do siebie skręcając w lewo.

Dziś będę musiała się sprężyć z aktywnością fizyczną , ponieważ w ostatnich dwóch dniach nic nie ćwiczyłam. Odkąd spotkałam pana Daj Mi Spokój, bo Ci Przywalę Tomlinsona nic nie idzie według planu, co rozsadza mnie od środka.

Gdy znalazłam się przed wielkim budynkiem chciałam się wycofać. Tak strasznie się bałam. Do tego bolał mnie żołądek. To pewnie z nerwów – uspokajałam się i ruszyłam dalej.

Przechodząc przez korytarz czułam  jak  wszyscy mierzą  mnie wzrokiem i szepczą  za plecami. Rany! Ja chcę do domu!

Spokojnie, oddychaj, będzie dobrze, przeżyję – powtarzałam w myślach zmierzając ku klasy.

Niestety nie byłam sama. Tuż przy drzwiach stał jakiś chłopak. Nigdy wcześniej go tu nie widziałam,  może jest nowy? On tak bardzo różnił się od Louisa. Co?! Dlaczego ja myślę o Louisie? Wczoraj oficjalnie zakończyłam z nim znajomość!! Aria, weź się ogarnij!

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że cały czas mu się przyglądam. Jezu, teraz pomyśli, że jestem jakaś dziwna.

- Przepraszam czy ty uczęszczasz do klasy 3e? - podszedł do mnie. Jak oficjalnie. Założę się, że połowa przygłupów z mojej szkoły nie ma bladego pojęcia, że istnieje takie słowo. Rozpuszczone lamusy.

- Tak, jesteś nowy? – zapytałam ilustrując jego twarz. Dosyć, że wydaje się być poukładany to jeszcze tak przystojny!

- Tak, przeprowadziłem się z Kanady – oj daleko. – Jestem Dreak – podał mi dłoń, na co niepewnie ją uścisnęłam.

– Aria – uśmiechnęłam się, co odwzajemnił, ukazując przy tym rząd swoich białych, prostych zębów!

- Gotowa na chemię? – zapytał, a ja zmarszczyłam czoło.

- No, em jakoś nie - powiedziałam bardzo szybko, nie chcąc wyjść na kujona.

- Słyszałem, że masz A – powiedział, a mnie wryło. Skąd on to wie?

- Skąd? – zapytałam przygryzając wargę.

- P. Dankan mi powiedziała - jakim prawem ona udziela takich informacji?! Już chciałam na niego nakrzyczeć, gdy zadzwonił dzwonek.

Siedziałam jak zawsze w ostatniej ławce notując to, co pani piszę na tablicy . Jak zwykle jakieś niezrozumiałe bzdury. Nerwowo spojrzałam na zegarek. Dopiero dziesięć minut minęło? Boże zaraz wychowanie fizyczne, a szatnie mam z Mandi. Może się zerwę? Nie! Co ja gadam. To wszystko przez Louisa!!!

- Lowe! Wyjaśni nam, co to TERMOCHEMIA? - zapytała. No pięknie.

- Hmm… Termochemia to generalnie dział chemii, który bada zmiany energii w układach reakcyjnych oraz skutki tych zmian. Można więc powiedzieć, że termo chemik siedzi w takim układzie i robi notatki w stylu „O! Temperatura w układzie wzrosła o 10 K!” albo „A niech mnie!

Wydzieliło się 1000 J energii”. Następnie szuka on przyczyn tego typu zmian – powiedziałam niepewnie, na co p. Dankan zaczęła klaskać.

- Brawo Lowe dostajesz A – powiedziała nachylając się do dziennika. – Numer?

-23 - powiedziałam niepewnie, a cała klasa spojrzała na mnie. Aria, ale z ciebie kujon.

*

Teraz WF – przypomniałam sobie, na co mój żołądek skurczył się co najmniej  trzy razy. Ja nie chcę . Może będę symulować? Co ja mam z tym symulowaniem? To jest  przecież nie sprawiedliwe. Wszystko w życiu jest niesprawiedliwe.

Moje kłócenie w myślach przerwał krzyk mojego imienia, więc  niepewnie się obróciłam i zobaczyłam Markusa z jego elitą . Zginę, ja zginę!

- Gdzie twój chłoptaś? – zapytał podchodząc zbyt blisko.

- Pewnie ją przeleciał i zostawił jak wszystkie – odezwała się dziwka! (Mandi).

- Kto by chciał takie coś? – powiedział. Mimo, że wiem, iż to jest jeszcze większy dupek od Tomlinsona i nie powinnam się nim przejmować, jego słowa zabolały. Bardzo, ale dlaczego? Bo ma taki duży wpływa na szkołę?

Czując jak zaraz wybuchnę i się rozpłaczę obróciłam się na pięcie i szybko pobiegłam do toalety.

Zamknęłam się w niej na klucz. Siadając na klapie z przedniej kieszonki spodni wyciągnęłam telefon i wykręciłam numer do Louisa.

- Halo? - zapytałam szlochając.

- Aria, co się stało? – zapytał przejęty?

- Nie na widzę cię! – wydarłam się do słuchawki.

- Gdzie jesteś? – zapytał.

- W dupie – powiedziałam, rozłączając się. Nawet nie wiem, dlaczego do niego zadzwoniłam. Może dlatego, że to jest jego wina, te wszystkie upokorzenia?

Z bocznej kieszonki torebki wyciągnęłam żyletkę. W dupie mam to, że jestem w szkole i miałam się nie ciąć na nadgarstkach. Przyłożyłam ostre ostrze do skóry i niepewnie je pociągnęłam. Chwilę potem z przecięcia zaczęła wypływać krew. Czy czułam ból? Nie, przeszło za pierwszym razem, gdy zaczęłam przygodę z żyletką. Teraz jestem już  przyzwyczajona  do tego uczucia, a dlaczego płaczę? Bo jestem beznadziejna i nie umiem poradzić sobie z problemami.

Nie wiem ile już tak siedzę, ale już dawno zadzwonił dzwonek. Spóźnienie, zresztą pewnie nikt nie zauważył, że mnie nie ma.

Aby jeszcze bardziej się podłamać wyciągnęłam mój brązowy notatnik - coś w stylu pamiętnika, tylko nie piszę tam o tym, że zranił mnie chłopak lub czy dać ukochanemu drugą szansę. Jest to notatnik, w którym są zapisane moje początki z aną. Począwszy od wyzwisk, a kończąc na moich zdjęciach z tamtego czasu. {klik}

Mam również zapisane tam różne motywacje, piosenki, zdjęcia.

- Aria?! - usłyszałam otwierające się drzwi i krzyk Louisa. Natychmiast schowałam notatnik do torby i naciągnęłam bluzkę na krwawiący nadgarstek. Żałuję, że wpadłam dziś na genialny pomysł ubrania swetra o kolorze różowym. Mam przejebane.

Wstrzymałam oddech i podciągnęłam nogi do góry, może nie mnie nie znajdzie – powtarzałam w myślach.

- Kurwa wiem, że tu jesteś - usłyszałam upadające drzwi od jednej kabiny. Jak zwykle wszystko idzie się jebać! Wiedziałam, że nie da za wygraną, więc zeskoczyłam z klapy i powoli uchyliłam drzwi, wystawiając tylko głowę.

- Co ty do cholery robisz? – zapytałam cicho, a on pewnym krokiem podszedł do mnie.

- Wyłaź – powiedział ocierając kciukiem mój mokry policzek. Nie, nie wyjdę! Dowie się, że się tnę!

- Nie, idź sobie – z powrotem zamknęłam się w kabinie. To było złe posunięcie, bo Tomlinson wpadł w furię, a ja zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Przeraża mnie i do tego strasznie mi niedobrze. Szybko podniosłam klapę i zwróciłam dzisiejszy jogurt naturalny.

- Aria, wszystko w porządku? Proszę wyjdź – powiedział spokojnie, postanowiłam mu odpowiedzieć.

- Zjadłam przeterminowaną kanapkę – powiedziałam chwytając się za brzuch. Zaraz umrę. Cholera jak boli.

Zsunęłam się po ścianie kabiny. Auuu boli.

- Dobra, koniec! – usłyszałam wściekły głos Tomlinsona i za chwilę drzwi zostały wywarzone. Jeszcze nigdy nie spotkałam takiej porywczej osoby.

Patrzał się na mnie jak na głupią małolatę, ilustrując każdy minimetr mojego ciała. Jego wzrok zatrzymał się na rękawie, który był od krwi. Zwinnym krokiem podszedł do mnie i podciągnął  rękaw.

-Auuu, zostaw – powiedziałam, próbując wyrwać mu dłoń.

- Zgłupiałaś kurwa??!! – zapytał surowym głosem, dotykając delikatnie opuszkiem palców  nowe i stare blizny.

– Zostaw – powiedziałam, gdy podciągał jeszcze wyżej różowy rękaw.

- Dlaczego? – zapytał, a ja nie wytrzymałam, popłakałam się. Dużym zaskoczeniem było  to, gdy brunet tak po prostu mnie przytulił. Nigdy nie spodziewałabym się takiego czynu z jego strony.

Snow is falling, all around me

Children playing, having fun

It's the season, love and understanding

Merry Christmas everyone

Merry Christmas everyone

Oooh merry Christmas everyone

Z okazji ,że nasz Louis kończy 22 lata dodaje dzisiaj !♥

Jeej jak ten czas szybko zleciał . :’(

No kochane, nie zanudzam was ! Jeszcze raz wszystkiego najlepszego . Do zobaczenia !

20 komentarzy = next

Dziękuję za 10 obserwatorów jesteście wspaniali !

Love u .