5.Jedzenie to mój wróg.

Siedzę obok Louisa w jednym z jego drogich aut. Nie uśmiecha mi się z nim rozmowa, a co dopiero tłumaczenie, dlaczego się tnę. Muszę zrobić wszystko, by nie dowiedział się o anoreksji.

- Odpowiesz mi? – zapytał miło. Czy to jest możliwe? On potrafi być miły? Odkąd wniósł mnie siłą do samochodu nie rozmawiałam z nim, unikałam kontaktu wzrokowego, bałam się go.

Nie mam bladego pojęcia co może mi zrobić, przerażał mnie. Miałam wrażenie, że jestem jak  mała głupiutka dziewczynka, która nie zna życia.

-To było tylko jeden raz – powiedziałam na wdechu, myśląc, że tego nie usłyszał. Nic nie odpowiedział, ale spojrzał na mnie tym wzrokiem mówiącym „Czy jestem aż taki głupi?”. Udając, że tego nie widziałam odruchowo spojrzałam w stronę okna.

Dobrze znałam tą drogę – prowadziła ona do villi Louisa. Jakoś nie za bardzo chcę tam jechać. Czuję się  tam niekomfortowo. Brunet jechał tak szybko, że niemal moje ciało wgniatało się w fotel. W innych okolicznościach kazałabym mu przyśpieszyć, ale dziś nie czuje się najlepiej.

Spokojnie zaraz będziemy na miejscu - powtarzałam w duchu wyczekując na moment, w którym będziemy skręcać.

Gdy ta chwila nadeszła i zatrzymaliśmy się pod garażem,  w szybkim tempie odpięłam pas i w biegu wyszłam z pojazdu, schylając się w pół. Naprawdę mi niedobrze.

- Chodź – wyciągnął rękę ku mnie. Niepewnie uścisnęłam ją  i za  chwilę moja twarz znalazła się  na jego umięśnionej klatce piersiowej. – Idziemy – powiedział przerzucając mnie przed ramię. To był zły pomysł.

- LOUIS! NIEDOBRZE MI! – wydarłam się, zasłaniając usta ręką. Brunet jak poparzony odstawił mnie na ziemię, a ja w natychmiastowo  ruszyłam w stronę pierwszych lepszych napotkanych krzaków.

- Ty to będziesz sprzątać! – usłyszałam za plecami roześmiany głos bruneta. Serio?! Nawet w takiej chwili nie może powstrzymać się od tych jego kiepskich żartów? Niepewnie podniosłam się i przetarłam twarz ręką. Fuu!

- Może ty okres dostajesz? – zapytał tak znienacka. – Wiesz, Candy jak go ma, jest nie do zniesienia! No kurwa zabić można - powiedział. Hmm… drogi Louisie, tylko jest jeden  mały problem, ja nie mam okresu. Zaniknął mi, gdy zaczęłam tracić kilogramy. Czyli to znaczy, że jestem bezpłodna.

- Nie, jestem po – znowu okłamałam go. Uśmiechnął cię cwaniacko i pewnym krokiem podszedł do mnie. - Czyli możemy się pieprzyć – szepnął do mojego  ucha wywołując miliony ciarek na plecach. Ostatnią rzeczą jaką bym chciała, to to byś widział  moje ciało.

- Głupi jesteś – wypowiedzenie tych słów kosztowało mnie bardzo dużo, dlatego iż mój żołądek coraz mocniej kurczył się na co upadłam. Wystraszony Lou chwycił mnie w pasie i jak najdelikatniej  ułożył moje tłuste ciało na swoich silnych ramionach.

Gdy znaleźliśmy się przed drzwiami zdenerwowany brunet, nie mając wolnych rąk z całej siły w nie kopnął.

- Louis, co ty kurwa wyprawiasz? – usłyszałam damski głos dochodzący z kuchni.

- Candy! – krzyknął  tak głośno, że moje bębenki wybuchły. Za chwilę drzwi się uchyliły, a w nich stanęła bardzo chuda, jak na moje farbowana blondynka. Ciekawe jak to jest mieć takie chude nogi?

- Coś ty jej zrobił? – zapytała przerażona podbiegając do nas.

- Zgwałciłem ją w krzakach – powiedział sarkastycznie. – Przynieś mi gaziki i wodę utlenioną, a ja zaniosę Arię do siebie – zaraz, zaraz czy on powiedział do siebie i wodę utlenioną? Sam na sam z Tomlinsonem? kto wie, co mu do tego łba przyjdzie?

- Ja czuję się dobrze – mruknęłam pod nosem na marne. Jak gdyby nigdy nic zignorował moje słowa i skierował się do swojej sypialni. Moja śmierć nastąpi szybciej niż się bym tego spodziewała.

Gdy znaleźliśmy się na górze Louis zamknął drzwi, a mnie delikatnie położył na swoje, o dziwo, zaścielone łóżko. Boże, jestem taka ciężka, a on mnie niósł.

- Jestem ciężka, weszłabym sama – powiedziałam zbierając w sobie  odwagi.

- Z pewnością – powiedział ciągnąc swoje włosy. Chyba jest nerwowy.

Gdy do pokoju weszła blondii  i podała Louisowi potrzebne rzeczy przestraszona uciekłam na koniec łóżka.

- Chodź tu do  mnie – warknął ostro, na co niepewnie pokiwałam przecząco głową. - Jeśli sama nie przyjdziesz, to użyję siły, a to nie skończy się kolorowo – warknął zaciskając pięść. On myślał, że tymi słowami mnie przestraszy? Chłopie, rzucił się na mnie jakiś oblech z pięć razy większym brzuchem niż ty masz, więc te słowa możesz wsadzić sobie w dupę. Spełnił swoją groźbę, rzucił się na mnie i zaczął ciągnąć mnie za włosy.

–Au… Puszczaj – krzyknęłam ze łzami w oczach.

- Nie będziesz uciekać? – zapytał surowo. Co mi pozostaje? Znowu go okłamać. Pokiwałam lekko głową, na co brunet się uśmiechnął i chwycił mnie w pasie, a ja wzdrygnęłam. Mnie się nie dotyka!

- Kurwa – przeklął  pod nosem, gdy zaczęłam wymachiwać nogami. O nie kochany tak łatwo się nie poddam. Chyba wkurzyłam go do granic możliwości, dlatego że wstał na łóżko, podniósł mnie i usadził sobie moje ciało na kolana, jedną rękę owinął wokół mojego pasa, a drugą ułożył  na włosach. Co on z tymi włosami? Może jak go tak  pociągnę, zobaczy wtedy jak boli.

Mojej serce niemal zamarło, gdy zaczął rozbierać mój różowy sweter. Przed moimi oczyma pojawił się obraz ze sceną w salonie, gdy prawie zostałam zgwałcona.

- Co ty robisz?! Puszczaj – zaczęłam się wiercić, kopać, płakać, no wszystko, by nie zobaczył reszty moich cięć. Jak zwykle zignorował mnie. Gdy nadal stawiałam opór walnął mnie w twarz. Automatycznie chwyciłam się za piekące miejsce. Skurwysyn. Wykorzystując moment, gdy ocierałam bolący policzek, sprawnie ściągnął moje jedyne ubranie tak, że zostałam w samym czarnym biustonoszu. Speszona natychmiast zasłoniłam rękoma biust. Boże, on widzi mój gruby brzuch.

- Kochanie, gdybym chciał widzieć cię nagą, już dawno bym to zrobił – powiedział tym swoim niskim głosem. Niepewnie przeniosłam na niego wzrok, pewny siebie, oparty o kant tapczanu  pożerał mnie wzrokiem. Jego włosy były w nieładzie, co dodawało mu testosteronu. Jak Bóg mógł obdarować kogoś, tak podłego, taką urodą? Ah, no zapomniałam. Zawsze ci źli ludzie dostają wszystko, a dobrzy nic. Czułam jak jego wzrok wypala  we mnie dziurę. Kurwa ogarnij się!

- Dlaczego? – zapytał  chwytając jednego z wacików, a ja? Stałam tak jak kołek, dosłownie jak kołek. W gardle pojawiła się wielka gula, a w oczach łzy. On widzi moje cięcia, nikt nie miał się o tym dowiedzieć, nie w taki sposób! Zapanowała między nami cisza. Ciekawe o czym tak myśli? Czy uważa mnie za gówniarę? Tak, absolutnie tak. Zawaliłam, na całej linii.

- Nie twój interes – powoli zaczęłam cofać się w tył  aż do tego momentu, gdy moje plecy spotkały się ze ścianą.

- Jesteś w moim domu, chyba jednak mój – powiedział podchodząc do mnie, podnosząc dwoma palcami mój podbródek, wymuszając bym  na niego spojrzała. - Nie rozumiem ludzi, którzy się okaleczają , może wytłumaczysz mi po jaką cholerę to robią? – zapytał głaskając mój policzek. No co ja mam mu powiedzieć? Aria,  przecież nie raz okłamywałaś ludzi w tej sprawie, wymyśl coś.

- Matka mnie nienawidzi – powiedziałam zsuwając się po ścianie. Co!! Boże, lepszego zdania nie mogłam wymyślić? Jestem beznadziejna.

- Jak to kurwa matka cię nienawidzi! To nie jest powód, by się ciąć do cholery?! – powiedział kucając przed mną, na co rękoma zasłoniłam twarz. To wszystko nie tak miało się potoczyć! Ja miałam być w szkole, poszerzać swoją wiedzę, a  on miał wrócić do swojego niebezpiecznego życia. Coś czuję, że nasza znajomość się teraz nie skończy. Pomimo tego, że Louis jest bardzo wybuchowym facetem, pociąga mnie. Nie, co ja gadam. Chyba do końca mnie powaliło.  Jemu się nigdy nie spodoba taka grubaska jak ja.

W pokoju było  tylko słychać nasze wdychanie i wydychanie powietrza. W mojej głowie pojawiło się pytanie, co ja mam zrobić by było okey? Niepewnie podniosłam  twarz i ujrzałam  wkurwionego  Tomlinsona.

- Louis? – zapytałam niepewnie spoglądając w jego niebieskie oczy. Szlag jakie one ładne.

- Nom – odparł, siadając tuż obok.

- Chodźmy na jakąś dziką imprezę – powiedziałam szepcząc do jego ucha. On tylko cwaniacko się uśmiechnął i przyłożył swoje wargi do mojej rozgrzanej szyi, robiąc na niej drugą malinkę. Kurwa! Przestań.

Gdy odkleił swoje wargi od mojej skóry szepnął coś w stylu „teraz wszyscy będą wiedzieć, że jesteś moja” i poderwał się na równe nogi idąc w stronę drzwi wyjściowych.

- Idę po Can, ona cię przygotuje – powiedział wychodząc. W co ja się wpakowałam? No, ale musiałam coś zrobić, by nie prawił mi kazań.

*

Gdybym tylko wiedziała, z czym wiąże się pójście na imprezę z Louisem, to  pewnie nie wpadłabym na taki genialny pomysł. Właśnie stoję przed lustrem w łazience i z grymasem na twarzy ilustruje swoje ubranie{klik}

Czerwona  obcisła sukienka, która dobija mnie najbardziej, czarne skórzane buty i mocny makijaż. No jak nie ja! Kurwa najgorsza ta sukienka! Buty za wysokie, a makijaż za mocny!

W tym wydaniu jestem podobna do matki. Mój strój mówi sam za siebie „Przeleć mnie”.

- Grr, wyłaź! – krzyknęła Candy. Z początku myślałam, że się nie polubimy, ale ta dziewczyna okazała się być bardzo przyjazna, przemiła i w ogóle nie pasująca do tego towarzystwa. Powiedziała mi również, że często ludzie uznają ją za dziwkę, a nią nie jest. To skąd ona do cholery ma takie stroję?

Niepewnie uchyliłam drzwi i pociągnęłam blondynkę do środka.

- No, no, no kochana, wyglądasz zajebiście! – zagwizdała, na co przyłożyłam jej palec do ust.

- Pojebało cię. Nie mogłaś dać mi czegoś luźniejszego? – zapytałam z nadzieją.

- Mogłabym, ale zniszczyliby cię tam – uśmiechnęła się szczerze. – Imprezę urządza Liam, dobry  przyjaciel Louisa. Dobrze wiesz jakie Louis ma towarzystwo, a jeśli nie, to powinnaś to stwierdzić po jego agresji – puściła mi oczko.

- W co ja się wpakowałam? – szepnęłam pod nosem.

- Ej kocie, będzie dobrze! Jeśli Louis cię zostawi, idź do Arona lub Liama -  Louis mnie zostawi? Jakiego Arona? Rany.

Naszą rozmowę przerwał krzyk bruneta z dołu.

- Będzie dobrze! – kopnęła mnie w tyłek i wypchnęła za drzwi. Ehhh jak ja mam iść w tych butach? To moje pierwsze spotkanie z takimi obcasami! Najwyżej się zabije – powiedziałam do siebie stawiając pierwsze kroki.

O nie, schody! – powiedziałam w myślach widząc te wszystkie stopnie. No zginę.

- Aria pośpiesz się! – krzyknął zniecierpliwiony Tomlinson. Chłopie ogarnij się, ja tu walczę o życie – pomyślałam stawiając dalsze kroki ku dołowi. Gdy w końcu zeszłam z tych pieprzonych schodów, wpadłam wprost w ręce Tomlinsona, który mnie złapał, ponieważ potknęłam się o dywan.

Ja i te moje niezdarstwo!

-  Mam ochotę przelecieć cię tu i teraz- powiedział, a moje policzki na bank były różowe. Przeklinam teraz Boga, że jestem nieśmiała!

Louis jak dżentelmen otworzył mi drzwi od białego kabrioleta {klik}

Wow ile on ma aut. Niepewnie zajęłam miejsce pasażera, po czym owinęłam się pasem bezpieczeństwa. On na sto procent takim samochodem nie będzie jechał wolno – zaalarmował mnie mój rozum.

Zatrzymaliśmy się dopiero przed białą villą, z której dobiegała głośna muzyka.

- Na serio chcesz tam iść? – zapytał ściskając mój nadgarstek. Nie oczywiście, że nie! Najchętniej uciekłabym stąd, gdzie pieprz rośnie!

- Tak – uśmiechnęłam się sztucznie. Co ja wyprawiam? Sama sobie przeczę. Byłabym doskonałą aktorką. Noo halo, ale one są chude, a ty jesteś gruba – powiedział ten wredny głos, odzywający się w mojej głowie.

- Wyglądasz tak seksownie, że mi stanął – powiedział, a moja szczęka opadła w dół. Weź chłopie idź zalicz jaką dziwkę, a nie na mnie się tu wyżywasz! - pomyślałam przygryzając dolną wargę.

- Słabe – powiedziałam odpinając pas.

- No gdzie ty idziesz? – zapytał, a ja spojrzałam na niego z miną WTF.

- Spójrz – pokazał na swoje krocze, które było wybrzuszone. Speszona spuściłam wzrok na swoje nogi i dopiero wtedy zauważyłam, że moja sukienka się podwinęła tak, że było widać mi majtki. Szlag! Moje kreski na udach. Na szczęście było na tyle ciemno, że Pan Zły tego nie zobaczył, na co odetchnęłam z ulgą.

- I co mam z tą wiadomością zrobić? – zapytałam tłumiąc w sobie śmiech.

- Jak to co? – powiedział rozpinając rozporek, a ja odwróciłam wzrok w drugą stronę.

- Uważam, że na tej imprezie będzie dużo dziwek, które zaspokoją twoje potrzeby seksualne – powiedziałam roześmiana tą sytuacją. Jak mógł mu stanąć na widok takiej grubaski?

- Byłabyś zazdrosna – powiedział tym swoim seksowym głosem. Ja miałabym być zazdrosna o niego? Pff przecież on mi się nawet nie podoba.

- O ciebie? Serio? –  w samochodzie rozniósł się mój dźwięczny śmiech. Kogo ja oszukuję?

- Lecisz na mnie – powiedział wolno i wyraźnie wywołując na moich plecach pot. Nie, wcale nie!

- Dziękuję za informacje – parsknęłam śmiechem.

- Z czego się śmiejesz? To twoja wina! – walnął rękoma w kierownice.

- Co ja zrobiłam? – zapytałam cicho.

- Aria, zawsze, gdy cię widzę jesteś szczelnie opatulona od stóp do głowy,  a teraz nagle masz miniówkę – powiedział przygryzając wargę. Nie, proszę nie rób tak! Wcale nie myśląc chwyciłam klamkę od drzwi i wyszłam z samochodu. Jeszcze bym nie wytrzymała i rzuciłabym się na niego.

Co udowodniłoby, że mi się podoba.

Głupie buty – krzyknęłam, gdy omal się nie wywaliłam. Im bliżej szłam do przepełnionej ludźmi villi, tym bardziej moje serce zaczęło mocniej walić. Już na dworze można było usłyszeć dudniącą muzykę w środku.

Co ja powinnam zrobić? Zadzwonić? I tak mnie nikt nie usłyszy.

Niepewnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Przekraczając próg uderzyła mnie fala ciepła połączona z dymem papierosowym i alkoholem.

WŁĄCZ !!!!!!!!!!!!!!!

Idąc w głąb korytarza paru mężczyzn zmierzyło mnie wzrokiem i oblizało wargi. Po chuj tu weszłam? Nie, nie poddam się. Po prostu zachowuj się jak na tych wszystkich filmach.

Gdy znalazłam się w centrum imprezy od razu skierowałam się do baru.

- Najmocniejszego drinka! – powiedziałam głośno, na co barman uśmiechnął się cwaniacko, a jeśli mnie otruje? Ja i te moje nieufanie ludziom.

- Proszę – podał mi drinka, a ja niepewnie sięgnęłam po niego. Chuj z tym dzisiaj się bawię! – powiedziałam do siebie w myślach i ciurkiem wypiłam napój.

Z każda minutą piłam ich więcej i więcej, a przystojny barman podsuwał mi jeszcze więcej pod sam nos. Gdy byłam już tak pijana zeskoczyłam z obrotowego krzesełka i poszłam na parkiet. Pewnie bez alkoholu, który płynął w moich żyłach,  nie odważyłabym się na taki krok, ale nie kontrolowałam już swoich ruchów.

Gdy wbiłam na parkiet rozpętała się wojna. Do tańca przyłączył się jakoś koleś. Odwróciłam się do niego tyłem i niewiele myśląc zaczęłam kręcić tyłkiem, ocierając się przy tym o jego krocze. Zdecydowanie spodobało mu się to, gdyż już czułam jego wybrzuszenie w spodniach. Ohyda.

-Puść ją kurwa! - usłyszałam nieznany mi głos. Nie pewnie odwróciłam się w tył i spotkałam wysokiego chłopaka z podobną fryzura na Beckhama. Nie powiem, był bardzo przystojny.

W sumie jestem mu wdzięczna, że uratował mnie od mojego towarzysza, kto wie jakby się to skończyło?

Wyminęłam leżącego już blondyna i podeszłam bliżej mojego wybawiciela krzycząc mu do ucha dziękuję. On tylko się uśmiechnął i chwycił mnie za rękę, ciągnąc gdzieś w tłum.

Ludzie dziwnie się na nas patrzeli. Kim on jest do cholery!

Szłam krok, w krok za nim, bałam się spojrzeń tych wszystkich mężczyzn.

Wyszliśmy na taras.

- Jestem Liam – przedstawił się. – Ty jesteś Aria? – zapytał przytrzymując mnie, ponieważ omalże przewaliłabym się.

- Tak, znamy się? – zapytałam bawiąc się swoimi włosami. Głupia blondynka.

- Nie – uśmiechnął się. Jak można być aż tak przystojnym?

- Puścisz mnie? – zapytałam zdając sobie sprawę z tego, że cały czas mnie trzyma.

- Heh tak – zaśmiał się uroczo. Jeeej!

- Kim jesteś? – zapytałam ciekawa tych wszystkich spojrzeń.

- Organizatorem imprezy – odparł. No tak, Candy coś mówiła o nim chyba, że  jak Tomlinson mnie zostawi mam się trzymać obok niego. Jaka szkoda. Wyszło na odwrót.

Nie wiem ile już tak rozmawialiśmy, ale Liam okazał się bardzo przyjazny.

- I wyzwał mnie o głupie cięcia, rozumiesz? – zaśmiałam się podnosząc następnego drinka, który został mi wyrwany.

- Nie pijemy już księżniczko, czemu się cięłaś? – zapytał odkładając gdzieś napój na bok.

- Kiedy to robię nie myślę, by jeść – odparłam jak gdyby nigdy nic.

- Nie rozumiem – odparł.

- Jedzenie to mój wróg, aktualnie złamałam moją dietę, bo wypiłam alkohol, a on ma dużo kalorii- przewróciłam oczami. - Wiesz co jest najśmieszniejsze? Że niedługo umrę, bo jestem głupią zakompleksioną anorektyczką.

                                

 

Ho ! Ho !Ho ! ♥

No Hello !

Jestem w wielkim szoku ,że tak szybko dodaje rozdział .

Myślę ,że moje pisanie dzieli się na dwie fazy

1.Wena

2.Brak weny

Jestem na razie przy tej pierwszej , ale nico słabnie . Kocham czytać wasze komentarze !

One naprawdę motywują , a zwłaszcza te długie , w których jest coś napisane ,a nie tylko NEXT !

Drogie anonimki podpisujcie się !
17 komentarzy=Next 

Co do rozdziału Louu słodki ! /Miłyy -.- Nie wyszło tak jak chciałam nie jest perfekcyjnie .

See you !