19.Przyjedź do szpitala

Leżę na prawym boku i gapię się w zakratowane okno. Jest po 2 w nocy, o czym informuje mnie wiszący zegar na ścianie. Przetarłam ręką oczy i podparłam się łokciem o materac, strasznie bolał mnie brzuch, ale moja duma nie pozwalała iść do pielęgniarek. Zeskoczyłam z tapczanu, wsunęłam w stopy swoje trampki i ślamazarnym krokiem ruszyłam do toalety. Wychyliłam głowę na korytarz i sprawdziłam teren – czysto. Nacisnęłam metalową klamkę i mrugnęłam kilka razy przez ostre światło. Gdy mój obraz zaostrzał się, podeszłam do toalety, schyliłam się w pół i czekałam, aż zwymiotuję. Nie czuję się  najlepiej, żołądek skręca mnie jak diabli, a ja nic z tym nie mogę zrobić. Nerwowo spoglądałam w stronę drzwi, by upewnić się, że nikt nie widzi, co właśnie robię. Klęknęłam przed sedesem, drugą ręką chwyciłam włosy i starałam się wymusić wymiociny. Po chwili sama ślina opuściła mój organizm. Czułam się o wiele lepiej, ale nie na tyle bym mogła stąd wyjść. Usiadłam na zimne szklane płytki i oparłam głowę o ścianę. Nagle pojawił się plan, jakbym mogła stąd uciec. Mam nadzieję, że Harry okaże serce wobec mnie i mi pomoże. Przysunęłam nogi pod podbródek i oparłam o kolana czoło. Czuję się głupio. Z jednej strony to jest szpital i powinnam pozwolić im mnie wyleczyć. Tyle osób wygrało z tą chorobą, ale może ja nie chcę? To one wybrały bycie dużą tłustą świnią. Potrząsnęłam głową i próbowałam wstać.

Na drżących nogach podeszłam do umywalki, przeniosłam cały ciężar swojego ciała na ręce, położone na korku z wodą. Odkręciłam zimny strumień i pochyliłam głowę, by wypukać jamę ustną.

Wytarłam buzię ręką i wyszłam z łazienki. Niestety przed nią stały już trzy pielęgniarki. Nie miałam siły się z nimi kłócić, więc zignorowałam je do tego stopnia, że tak po prostu je olałam i weszłam do mojej i Nicki sali. Całym ciężarem rzuciłam się na łóżko i instynktownie chwyciłam bolące miejsce, którym był brzuch. Niestety te wredne kobiety nie miały zamiaru dać mi spokoju, weszły do naszej sali i zapaliły główne światło, budząc tym Nicki.

- Co jest? – zapytała, zasłaniając ręką usta.

Podparłam się na łokciach i spojrzałam za siebie.

- Zignoruj je – odparłam i z powrotem opadłam na miękki materac. Nie tak mnie matka wychowała.

Właśnie mama... Ciekawe jak żyje jej się na tamtym świecie. Czy wreszcie jest szczęśliwa?

Czy w ogóle  jest w niebie? Czy patrzy na mnie z góry? Poczułam jak moja poduszka staje się wilgotna. Całe życie powtarzano mi, że trzeba być silnym i nie ma mowy, że teraz będzie inaczej. Mam w nosie te zasrane kobiety. Szkoda mi na nie nerwów.

- Aria, zapraszam do nas – usłyszałam nad sobą. Już lecę – pomyślałam. Nagle mnie olśniło. Przecież Nicki nie jest niczemu winna. Podniosłam się z łóżka i z obstawą pielęgniarek poszłam do zabiegowego. Niech Nicki się wyśpi, jutro ciężki dzień.

Zostałam posadzona na jednym z plastikowych krzeseł. Bądź silna, bądź silna – powtarzałam w myślach.

- Miałyśmy tu dużo buntowniczek, ale ty jesteś potworna! – oburzyła się jedna. Czuję się wyróżniona.

- Pogadajmy – powiedziała druga miło. Pokręciłam głową i spuściłam wzrok na swoje grube nogi. Ile w nich jest tłuszczu, Boże.

- Dziewczyno, do cholery! Na takie bachory nie będziemy marnować czasu – wściekła się trzecia.

Ich próby za każdym razem stawały się coraz bardziej ostrzejsze w słowa. Spędziłam tyle czasu z Louisem i  Darknessem, że ich zastraszanie nie przyniesie skutku.

- Porozmawiam z wami pod jednym warunkiem. Chcę by był tu Harry – powiedziałam przerywając ich zawzięta dyskusję. Harry wydaje się najrozsądniejszy z mojego zakresu wyboru. Candy? Będzie zachęcać mnie do leczenia. Aron? Tak samo. Louis? Jedźmy dalej… Liam? Nie, jest zbyt miły. Podobna sytuacja do Arona i Can, więc pozostał tylko wredny  Harry.

- Nie ty tu stawiasz warunki – odparła jedna. Podniosłam się z krzesła i podeszłam do niej.

-Tylko, że to wy chcecie ze mną rozmawiać, a ja bez niego mam was w dupie  – warknęłam ostro zagryzając wnętrze policzka do tego stopnie, że poczułam metaliczny smak krwi. Wściekłość w jej oczach to mało powiedziane, ona zabijała mnie spojrzeniem, ale nie dałam się. Nie zastraszą minie takie głupie wiedźmy.

Po kilkunastu minutach zawziętej kłótni wygrałam! Poszłam razem z tą miłą panią do telefonu, a ona wklepała numer Harrego z mojego IPhona, którego mi zabrali.

Nagle naszła mnie fala zastanowienia. A co jeśli Styles będzie na jakiejś imprezie?

Co jeśli mnie zleje i nie przyjedzie? Przyłożyłam słuchawkę do ucha i czekałam, aż sygnał zostanie zastąpiony głosem bruneta.

- Halo? – zamarłam. Co ja mam mu powiedzieć? – Halo? – powtórzył.

- Harry – powiedziałam cicho, ale on to usłyszał.

- Aria?!  – zdziwił się.

- Nie mogę ci teraz tego wytłumaczyć, bo nie mam czasu, ale mam do ciebie prośbę.

- Jaką? – zaciekawił się.

- Przyjedź do szpitala – po drugiej stronie zapanowała cisza. Już chciałam się rozłączyć z myślą, że tylko się zbłaźniłam, ale usłyszałam jego stanowczy głos.

- Zaraz będę.

 ~*~

Siedzę w zabiegowym, a mój wzrok wlepiony jest w żółte płytki podłogi. Na przeciw mnie siedzi pani psycholog i razem w ciszy czekamy na bruneta, który jakoś się nie zjawia. Oparłam się łokciem o blat lady i położyłam na nim głowę. Byłam zmęczona. Całą noc wierciłam się z bólu brzucha, a teraz gdy ustał, muszę siedzieć w zabiegowym. Moje powieki stawały się coraz cięższe i cięższe, aż same prosiły się, by je zamknąć. Zamknę je tylko na chwilkę – pomyślałam, gdy nie miałam siły ich podnieść.

Czułam jak odlatuje. Nie ważne w jakim miejscu jestem. Jak chcę spać, to zasnę nawet na podłodze.

-Aria! – usłyszałam, jak ktoś mnie woła. Moja głowa automatycznie ześlizgnęła się z łokcia tak, że uderzyłam o blat. Otworzyłam oczy i od razu chwyciłam się za bolące miejsce. Przeniosłam swój wzrok na osobę, która się tak wydarła i zafundowała mi siniaka.

Moje serce przyspieszyło.

- Harry – podniosłam swój tyłek i podbiegłam do niego. Wtuliłam się w jego ciepły tors, a on owinął mnie swoimi ramionami. Cieszę się, że przyszedł, nie wystawił mnie. Do moich nozdrzy dotarł zapach jego perfum, pomieszany z nikotyną. Zabójcze. Nie miałam nawet siły się od niego odkleić. Czułam się przy nim bezpiecznie, tak jak z Louisem, gdy mnie przytulał.

- Dobra koniec tej scenki, proszę siadać  - powiedziała zdenerwowana pani psycholog. Dlaczego nie możemy tego załatwić  rano? Razem z brunetem usiedliśmy obok siebie na łóżku, które znajdowało się we wszystkich salach. Było charakterystyczne jak w bajce pt. „Alladyn”, na którym leżała Jasmine.

Oparłam się głową o ramię Harrego, a ten owinął mnie ramionami, jeszcze bliżej przyciskając do siebie. Było mi zimno, chciało mi się spać, coś czuję, że z naszej rozmowy nic nie wyjdzie.

- Ty jesteś jej chłopakiem? – zapytała czarnowłosa kobieta.

- Kolega – odparłam niemalże zanim zakończyła pytanie. No halo! To jest XXI wiek. Istnieje takie coś jak przyjaźń damsko-męska.

- Dobrze, nie wnikam – w jej głosie dało się wyczuć, że nam nie uwierzyła. Zresztą co to zmieni czy Harry będzie moim chłopakiem? Może być nawet psem.

I zaczęło się znowu te same pytania, tylko w obecności Harrego. Z zamkniętymi oczami, mamrotałam jej pod nosem. Nie kontrolowałam tego co mówię, byłam zbyt otępiała i zmęczona. Coś jak po alkoholu tylko, że jestem całkowicie trzeźwa.

Nagle nastała ciemność.                                                      

                                                                             ~*~

Stoję oparta o kant drzwi, a mój wzrok wlepiony jest w duże okno na końcu gabinetu szkolnej higienistki. Dzisiaj nadszedł ten dzień, którego każdy chyba nie lubi. Mierzenie i ważenie. Zmora dziewczyn w moim wieku. Jeśli nie ważysz miej niż 40 kg jesteś gruba. Na dworze widzę biegających chłopców, kopiących piłkę. Ile bym dała, by się tam znaleźć.  Wśród nich widzę mojego najlepszego przyjaciela Jamiego, który należy do tak zwanych popularnych, lecz ma rozum.

Mój obraz na mecz zasłoniła Mandi, która właśnie wchodziła na wagę. Skrzywiłam się z myślą, że i mnie to czeka, ale na całe szczęście jeszcze nie teraz, ponieważ moje nazwisko zaczyna się na literę L.

Blondynka cała w skowronkach zeskoczyła z wagi i podeszła z higienistką do skali BMI.

- Niedowaga – po pomieszczeniu rozbrzmiał się głos starszej kobiety. Spuściłam swój wzrok na dół na nogi, które były niczym dwa kołki. Mój odstający brzuch widać było z końca korytarza, a także tłuste ramiona i pulchną twarz. Jeśli ważysz więcej, niż powinieneś, twoi rówieśnicy często z ciebie szykanują. W naszej szkole nie ma równości, jeśli nie jesteś chuda, ładna i bogata, należysz do kujonów, co równocześnie świadczy o tym, że chłopcy się tobą nie interesują.

Chyba jak każde dziecko lubię jeść, ale niestety Bóg nie obdarzył mnie w taką przemianę materii  jaką ma Mandi. Mam dwanaście lat i ważę 67 kg. Bynajmniej rok temu tyle ważyłam. Zaraz się dowiem ile przytyłam, bo na pewno przytyłam.

Minęło dobrych kilka minut, a zostało wywołane moje nazwisko. Wzięłam głęboki wdech, a powietrze wypełniło moje płuca i ruszyłam przed siebie. W mojej szkole panowała głupia zasada, że żadna dziewczyna nie może opuścić gabinetu higienistki w czasie lekcji, jaka teraz płynęła czyli wychowanie fizyczne.

Idąc, słyszałam szepty za moimi plecami. Nie w sposób było uniknąć też śmiechu i obleg rzucanych w moją stronę. Nie mogłam nawet liczyć na pomoc starszej kobiety, dla której waga robiła za świętość, a tęższe osoby są złe i świadczą o niezdrowym życiu.

Zdjęłam tenisówki i weszłam na wagę. Przeszła mnie myśl, że gdy na nią weszłam, ugięła się pod wpływem moje masy, ale nie mogłam tego sprawdzić.

Po chwilowej ciszy usłyszałam cyferkę 70. Zamarłam. Jak można ważyć w moim wieku aż tak dużo? Po gabinecie rozniósł się śmiech moich koleżanek. Jestem na przegranej pozycji, ale to się zmieni, a one jeszcze się zdziwią.

Zeszłam z wagi i podeszłam do skali BMI. Otyłość już nie II stopnia tylko III. Schyliłam się po moje buty i wybiegłam stąd jak najszybciej. Miałam w nosie to, że dostanę uwagę lub trafię na dywanik do dyrektorki, liczyło się tylko to, by wydostać się z tego piekła. Oczywiście jak biegłam, za moimi plecami usłyszałam niemiłe słowa, które żadna z dziewczyn nie chciałaby usłyszeć. Biegnąc, czułam jak moja tusza unosi się ze mną. Nienawidzę tego uczucia! Chcę się go pozbyć.

Zatrzymałam się dopiero przy łazience. Weszłam do środka spokojna, że nikogo tam nie ma, ponieważ są lekcje. Zajęłam jedną kabinę i usiadłam na klapie. Od kilku dni noszę przy sobie żyletkę, lecz dopiero dzisiaj mam odwagę zrobić pierwsze cięcia.

Wyjęłam ostrze z mojej kieszeni i przyłożyłam ją do nadgarstka.

To za to, że jestem taka gruba – jedna kreska.

Za to, że jestem brzydka – druga.

Za to, że nikt mnie nie lubi – trzecia.

Po paru minutach na moim nadgarstku nie było widać  już czystego miejsca do nowych nacięć. Oparłam głowę o szklaną płytkę i czułam jak odpływam.

Wykrwawię się tu na miejscu i umrę. Czy to normalne, że w wieku dwunastu lat chcę odejść z tego świata? Moje rozmyślenie przerwał dzwonek na przerwę. Przeniosłam rękę na zawiasy i zakluczyłam się. Moja twarzy była cała mokra od łez, które bez opamiętania nadal wylewały się z moich oczu.

Schowałam żyletkę tam, skąd ją wyjęłam. Odczekałam pięć minut, bo tyle trwała przerwa i próbowałam wstać na równe nogi. Po kilku nieudanych próbach, w końcu się udało i wyszłam z kabiny. Podeszłam do umywalki. Odkręciłam zimną wodą i oczyściłam rozciętą skórę. Podniosłam swój wzrok na swoje odbicie w lustrze. Grubą pulchną twarz zasłaniały zniszczone włosy, oczy były spuchnięte, a warga w niektórych miejscach zakrwawiona. Dziś jest początek; początek ciężkiej pracy.

Naciągnęłam rękaw, na jeszcze krwawiące miejsce i schowałam rękę za sobą. Na pewno dojdę do wprawy i będę wiedzieć jak głęboko nacinać, by uniknąć takich wpadek.

Wyszłam z damskiej toalety i szłam korytarzem w stronę mojej szkolnej szafki, która znajdowała się obok Jamiego. Na całe szczęście jest lekcja i jestem spokojna, że uczniowie więcej lub mniej są zaangażowani w wykłady nauczycieli.

Odkluczyłam szafkę i z kieszeni wyjęłam zakrwawioną żyletkę. Niechlujnie rzuciłam ją wewnątrz i  z hukiem zatrzasnęłam drzwiczki. Oparłam się plecami i zsunęłam się na podłogę.

Tylko nie płacz! Stay strong. Wzdrygnęłam się, gdy usłyszałam, jak ktoś tu idzie. Chciałam się podnieść, ale nie mogłam, nie miałam siły.

Donośne śmiechy obijały się echem po korytarzu, a ja nie mogłam nic zrobić. Nie miałam siły na nic. Czuje się jak nic nie warte gówno.

- O, patrzcie kogo my tu mamy, naszą słonicę i na dodatek beksę – usłyszałam chamski głos Markusa, bramkarza.

Zmuszona byłam spojrzeć na niego i ujrzałam całą drużynę piłkarską razem z Jamim. Moje serce przestało pracować. Przecież wszyscy mieli być na lekcjach!

- Zamknij się Markus! – usłyszałam stanowczy głos mojego przyjaciela. Wzięłam głęboki oddech i na ostatnich siłach spróbowałam się podnieść.

- Patrzcie, podniosła się, już myślałem, że jej nogi nie wytrzymują takiego obciążenia – kontynuował. Nie wytrzymałam. Popchnęłam go z całej siły i pobiegłam przed siebie. Mam dosyć takiego życia. Wybiegłam z budynku szkolnego i usiadłam na jednej z ławek. Zmęczyłam się, ale to nie jest istotne.

Szkoda, że schowałam żyletkę w szafce, mogłabym się teraz zabić. To jedyne na co zasługuje taka świnia. Po chwili za mną wybiegł blondyn. Gdy zobaczył, że siedzę na ławce, zwolnił i pewnym krokiem podszedł do mnie. Przetarłam ręką twarz, by nie widział, że płakałam.

- Aria, dlaczego masz czerwony rękaw? – zapytał chwytając moją rękę tak mocno, że zasyczałam.

Podwinął go i ujrzał pełno kresek. Po jego minie mogłam wywnioskować, że nie był zachwycony, raczej zawiódł się na mnie.

- Co to ma być?! Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał. Poderwałam się na równe nogi i spojrzałam mu w oczy.

- To nie twoja sprawa. Od dzisiaj tak będzie wyglądała każda część mojego ciała! To nowy początek; początek czegoś innego.

- Skoro to początek pakowania się w takie gówno, ja nie chcę w być tego świadkiem – powiedział i odwrócił się na pięcie. Zrobiło mi się strasznie duszno. Był moim jedynym przyjacielem… No właśnie, był. Poczułam jak moje nogi stają się jak gąbka czy już umieram? 

Hejoo !

Jestem po treningu i nie mam siły się rozpisywać , ale pragnę was przeprosić ,że nie ma Louisa .

No i mam pewną rade . Ćwiczenia z Ewką ^^ nie dają zbyt dużych efektów – słowa trenerki , z którą ćwiczę .

Dziękuję za uwagę i miłego dnia !

40 kom - next :) x