1.Chyba nie trafił.

Doncaster, 5.11.2013

Przystanęłam przed dużymi dębowymi drzwiami i niechlujnie zaczęłam wyrzucać całą zawartość mojej  niewielkiej torebki, w celu poszukania kluczy. Po co mi tyle rzeczy? Zastanowię się  nad opcją chowania ich pod wycieraczkę tak jak robią to celebryci w tych wszystkich hollywoodzkich filmach. Gdy w końcu znalazłam moją zgubę, która okazała się leżeć na samym dnie torebki, włożyłam klucz do dziurki, przekręciłam i nacisnęłam klamkę,  po czym pchnęłam je do przodu. Gdy tylko przekroczyłam futrynę drzwi, rzuciłam moją czarną kurtkę gdzieś na półkę i w biegu ruszyłam do łazienki.

Od pięciu dni w moim żołądku nie znajdowało się nic oprócz niegazowanej wody mineralnej i tabletek nasennych. Z dnia na dzień moje uda i brzuch nabierają nowych kresek, które nakrywają poprzednie cięcia.

 Gdy znalazłam się w łazience pierwsze co chwyciłam w ręce była to miara krawiecka, którą   owinęłam się  na około.

- KURWA! – krzyknęłam, gdy zobaczyłam cyfrę  55.  Wściekła zwinęłam miarę w kłębek i rzuciłam  gdzieś w stronę okna, po czym spod zlewu wyciągnęłam wagę. Delikatnie jedną stopą dotknęłam urządzenia i czekając aż pokaże się tam cyfra 0.00. Stanęłam na niej.

Moje serce w trybie natychmiastowym powędrowało do gardła, a  ręce zacieśniły  się w uścisku tak, że mogłyby przebić moja skórę. Jeszcze gorszym rozczarowaniem było to, gdy spojrzałam w dół i zobaczyłam  53.1  kg. To wywołało, że nie wytrzymałam i wybuchłam, a po mojej twarzy zaczęło  spływać  coraz więcej łez aż mój obraz stał się zamazany. Nerwowo prawą ręką zaczęłam szukać drzwiczek od szafki, w której znajdowały się żyletki. Nie myśląc długo chwyciłam jedną i przyłożyłam do mojej ręki, przyciskając ją mocno do skóry. To jest kara – odezwał się mój drugi głos w głowie, dzięki któremu zaszłam tak daleko. Zamknęłam oczy i przygryzłam dolną wargę po czym przeciągnęłam ostre narzędzie po mojej  bladej skórze powodując długą kreskę, na której z każdą sekunda przybywało coraz więcej ciemnoczerwonych kropek.

-Auu – zasyczałam z bólu, a po moim ciele przeszło tysiące ciarek spowodowanych pieczeniem.

Gdy chciałam ponowić próbę, usłyszałam jak coś spadło i się rozbiło. Wystraszona natychmiast odłożyłam żyletkę i poderwałam się na równe nogi.

Spoglądając w lustro, pomijając fakt, że zobaczyłam grubą świnię, mój makijaż był rozmazany po całej twarzy. Z kosmetyczki wyciągnęłam tonik do demakijażu i wlewając go na chusteczkę, szybko zacząłem zmywać tą katastrofę. Gotowa ostatni raz spojrzałam w swoje odbicie i wyszłam.

- Mamo – powiedziałam zażenowana, gdy zobaczyłam pijaną matkę chodzącą po ścianach. Niechętnie podeszłam do niej bliżej i pomogłam jej wstać.

- Zostaw mnie! – zaczęła krzyczeć i rzucać się na wszystkie strony.

- Ja tylko chce ci pomóc – powiedziałam cicho przytrzymując ją za ramię. Gdy w końcu złapała równowagę, powoli zaczęłam iść z nią w kierunku jej sypialni.

- Alina! – usłyszałam męski głos dobiegający z salonu. Nie tylko nie to. Zdenerwowana przyśpieszyłam kroku i gdy znalazłyśmy się przed drzwiami pchnęłam je do przodu, zaprowadziłam mamę do samego łóżka, a sama poszłam na dół skąd dobiegały owe krzyki.

Idąc po schodach czułam niepokój. Moja matka jest nieobliczalna i nigdy nie wiesz kogo przyprowadzi do domu.

- No nareszcie kocie  – powiedział. Fu na samą myśl, że nazwał mnie „kocie” wywołało  u mnie odruch wymiotny.

- Może pan wyjść? – zapytałam cicho wpatrując się na moje białe, ocieplane skarpetki.

-  Ty nie jesteś Alina – powiedział ilustrując mnie z góry na dół. Pierwsza myśl, która pojawiła się  w mojej głowie - mamo niżej  to ty nie mogłaś upaść. Owy facet  ma na sobie garnitur  i jest strasznie spocony. Na jego głowie nie ma ani jednego włosa, a sylwetka jest tradycyjna jak u faceta po czterdziestce, czyli brzuch na wierzchu. Pewnie zdradza żonę albo jest jeszcze prawiczkiem.

- Kim jesteś? – podszedł bliżej mnie, a moja intuicja mówiła „UCIEKAJ”. - Jesteś ładna, nawet ładniejsza od Aliny – powiedział łapczywie łapiąc mnie za rękę. Zaczęłam się szarpać, ale on tylko zacisnął uścisk tak, że przez chwile myślałam, że stracę przytomność. Zaciągnął mnie w stronę tapczanu i pchnął mocno na niego, po czym położył się na mnie i zaczął natarczywie całować i rozbierać w tym czasie mój kremowy sweter. Czułam jak w jego spodniach zaczyna robić się wybrzuszenie. To mój koniec. Po długim męczeniu, gdy zdjął ze mnie górną część garderoby, zaczął rozpinać moje spodnie. Nagle zadzwonił dzwonek. Napastnik zaciekawiony przerwał pocałunek i spojrzał w stronę drzwi. Teraz albo nigdy – powiedziałam w myślach i wykorzystując jego nieuwagę chwyciłam pilota i z całej siły uderzyłam go nos. To był duży błąd, bo on uderzył mnie dwa razy mocniej, ale w twarz.

- Tak nie będziemy grać suko! – powiedział zabierając drugi zamach, aby mnie uderzyć, ale nagle z jego nosa zaczęła kapać krew. Na całe szczęście mężczyzna należał do tej grupy ludzi, którzy mdleją na jej  widok.

Gdy stracił przytomność zepchnęłam go ze siebie i jak najszybciej pozbierałam swoje porozrzucane rzeczy i wybiegłam z tego  pieprzonego domu, łapiąc po drodze moje białe converse i torebkę.

*

Biegłam tak szybko, że potykałam się o własne nogi, a po moich policzkach łzy lały się litrami... Zatrzymałam się dopiero w parku, aby ubrać buty. Głębiej zastanawiając się nad tą całą sytuacją  musiało to wyglądać  bardzo dziwnie, bo dziewczyna we krwi, uciekająca na boso, w ręce trzymająca sweter – to nie jest codzienny widok, chociaż z drugiej strony jest tak ciemno na dworze, że pewnie nikt mnie nie widział.

Gdy zawiązałam drugą sznurówkę, podniosłam głowę  do góry i stanęłam na proste nogi.

Ruszyłam do przodu cały czas obracając się  do tyłu czy na pewno jestem tu sama. Gdy usłyszałam jakiś szelest postanowiłam zapalić  papierosa. Odprężę się, zapomnę co się stało. To świetny pomysł – uśmiechnęłam się i z tylniej kieszonki  torebki, wyciągnęłam paczkę Marlboro.

Nagle do moich uszu dobiegł dźwięk strzału. Zaciekawiona  odwróciłam się na pięcie i to co tam zobaczyłam spowodowało, że upuściłam peta z ręki.

Kilka metrów  ode mnie  dość wysoki mężczyzna, ubrany w czarne spodnie i biały top, który odkrywał jego tatuaże, trzymał pistolet w ręce i celował w stronę dość drogiego auta, za którym biegł. Stałam tępo wpatrując się w tajemniczego faceta, który już po raz drugi załadował urządzenie. Chyba nie trafił.

 Byłam tak przerażona tym co widzę, że  moje kończyny  nie chciały ani drgnąć. Ścisnęłam dłonie w pięść,  gdy  ciemna postać ruszyła w moim kierunku. Kurwa chyba mnie zauważył! Pora byłoby stąd uciekać, ale niestety byłam tak przerażona, że nie mogłam wykonać nawet najprostszego  ruchu, a co dopiero biegać. Tak szczerze mówiąc to  nie jestem w tym za dobra.

Podszedł na tyle blisko bym mogła mu się dokładnie przyjrzeć. Miał może z dwadzieścia parę lat. Chociaż pozory mylą.

-Chodź – powiedział wyrywając mnie  tym czasem z rozmyśleń o jego osobie. Moja głowa automatycznie zaczęła kręcić na nie. Miałam ochotę  się położyć i rozpłakać jak małe dziecko, gdy nie dostanie zabawki.

- Proszę, zostaw mnie – powiedziałam czując jak moje nogi uginają się w kolanach. On tylko odkaszlnął i energicznie chwycił moją lodowatą dłoń splatając ze swoją  w koszyczek. Zdziwiona  założyłam opadające włosy za ucho i delikatnie podniosłam swoją głowę tak, aby spojrzeć mu w twarz. Dlaczego mnie to spotyka? Dlaczego to, akurat ja mam takiego pecha do mężczyzn?

- No rusz się kurwa!  - krzyknął, gdy stałam w miejscu i nie chciałam drgnąć. Ja nie mam zamiaru niegdzie stąd iść.

Dodałam pierwszy trochę wcześniej z racji tego ,że mam mały dylemat co zrobić z Chanel. pomijając to mam nadzieje ,że zaciekawiłam was moja historia . 

Zdarzenie będą bardzo filmowe , ale to tylko FanFiction J

Love u x